Στο επίκεντρο της μελέτης αυτής βρίσκονται συμφωνίες που δεσμεύουν μέλη ή διοικητές εταιρειών να μην ασκήσουν για συγκεκριμένο χρονικό διάστημα μετά την αποχώρησή τους από την εταιρεία ή τη διοίκησή της ανταγωνιστική δραστηριότητα σε βάρος της.
Ο συγγραφέας βρίσκεται αντιμέτωπος και δίνει τεκμηριωμένες απαντήσεις σε σωρεία ερωτημάτων που είναι πρακτικώς σημαντικά, όπως:
Ποιες ανάγκες μπορεί να εξυπηρετεί η συνομολόγηση μιας τέτοιας ρήτρας και σε τι διαφέρει από άλλους συγγενείς θεσμούς, όπως από την υποχρέωση εχεμύθειας;Κάτω από ποιες προϋποθέσεις είναι έγκυρη αυτή η ρήτρα μη ανταγωνισμού στο χώρο των εταιρειών, των εργασιακών σχέσεων, αλλά και των συμβάσεων εμπορικής συνεργασίας (εμπορικής αντιπροσωπείας, διανομής, δικαιόχρησης/franchising);Ποια είναι η κατάλληλη νομική βάση για την άσκηση του ελέγχου περιεχομένου της;Αν η ρήτρα είναι υπέρμετρα δεσμευτική, πάσχει σε κάθε περίπτωση από ολική ακυρότητα ή μπορεί ενδεχομένως να περισωθεί το κύρος της ερμηνευτικά, με αναγωγή στο προσήκον μέτρο;Σε ποιες περιπτώσεις είναι δυνατή η αποδέσμευση από μια τέτοια (έγκυρη) ρήτρα;Πρόκειται για μονογραφία, που παρουσιάζει κυρίως θεωρητικό ενδιαφέρον, ενόψει της διεισδυτικότητας και της σαφήνειας με την οποία πραγματεύεται ζητήματα διακλαδικού ενδιαφέροντος, συγχρόνως προσφέρει πολύτιμη βοήθεια και στο νομικό της πράξης, μια και οι εκτενείς συστηματικές αναλύσεις συνοδεύονται τόσο από πλήρη παρουσίαση της οικείας νομολογίας, όσο και από πληθώρα παραδειγμάτων.
