Ανιστορήματα γλυκά φέρνεις εσύ στο Νου μου λύρα, που σε πρωτάκουσα στο σπίτι του Κυρού μου... Λύρα μου σε πρωτάκουσα στο πατρικό μου σπίτι και φάνηκε μου που έγινε όλος ο κόσμος Κρήτη... Και σ' όλους που περάσανε μες στη ζωή τους χρόνους, λύρα μου, εσύ, μου γλύκαινες και βάσανα και πόνους... Στη μοναξιά μου έλεγες τραγούδια και πλαντούσα και γινόμουν Ρωτόκριτος, και 'σύ 'σουν η Αρετούσα... Λύρα που σε πρωτάκουσα, και πού 'ναι η φωνή σου, το γέλιο σου, το κλάμα σου κι οι αναστεναγμοί σου... Και πού 'σαι λύρα μου όμορφη, μάγισσα εσύ του Νου μου, και πού 'ναι εκείνη η λεβεντιά τ' αξέχαστου Κυρού μου... Έλα νεράιδα μου καλή, τραγούδησε μου πάλι, κοπέλι ξανάκανε με στ' αμμούδι, στ' ακρογιάλι... Φέρε μου πίσω τους καιρούς που πέρασαν και πάνε κι όλες εκείνες τις χαρές που δεν ξαναγυρνάνε... Με τη φωνή σου τη γλυκιά ας ήτανε να γείρω και να 'ναι λέει άνοιξη, ανασεμιά και μύρο... Και να 'ναι όλα πρωτόγνωρα, σαν τότε που ήταν θε μου τα πρώτα τα σκιρτήματα που ένιωσα μεσαθέ μου... Και θαρρούνε πως ήτανε παράδεισος η πλάση ανάμνηση γλυκόπικρη, και ποιος σ' έχει χορτάσει... Και να 'ναι λέει γύρω μου, όλα όσα αγαπούσα, και μια ζωή σε μια στιγμή να 'αν να ξαναζούσα... Να 'ν' η Γεωργία, ο Μανωλιός και τ' άλλα τα κοπέλια να γλυκοξεφαντώνουμε μες σε χαρές και γέλια... Κι αφού δε γίνονται όλα αυτά στα χρόνια που θα ζήσω, ας ήταν να σ' ονειρευτώ, και τη φωνή σου να γρικώ, λύρα μ' όντε ξυπνήσω.