Στα μέσα του εικοστού αιώνα: Από τα ερείπια, του πολέμου άρχισε μία νέα πραγματικότητα χωρίς το παλιό αρχοντολόι στα επτάνησα. Οι περισσότερες περιουσίες χάθηκαν τα «τζάκια» καταργήθηκαν.

Πολλές από τις οικογένειες των αρχόντων είχαν σβήσει οριστικά, όχι σαν συνέπεια του πολέμου, αλλά γιατί κατά κάποιο περίεργο τρόπο τις βάραινε, μία βαριά κατάρα ''ακλέριας''.

Πολλοί απ' αυτούς δεν είχαν τεκνοποιήσει και δεν υπήρχε σειρά διαδοχής για να κληρονομηθούν οι περιουσίες τους ή ό,τι είχε απομείνει απ' αυτές.

Η «θεία δίκη» όριζε ώστε αυτοί, που άνομα και άδικα στις περισσότερες περιπτώσεις, είχαν πλουτίσει και είχαν εκμεταλλευτεί, όσο δεν παίρνει τους φτωχούς χωριάτες να μη χαίρονται «τα πλούτια τους», ενώ, από την άλλη πλευρά, οι ταλαιπωρημένοι κι αδικημένοι χωρικοί να χαίρονται παιδιά κι εγγόνια. Τα ονόματα των πλούσιων φαμελιών χάνονταν κάτω από τις αδικίες που είχαν κάμει και είχε χαθεί το « έχει» των φτωχών αγροτών. Ο άρχοντας Μάρκος Λαοπόδης έσβησε κι αυτός από την ακλέρια μες στην αποστροφή Θεού κι ανθρώπων.

Κανένας δεν νοιάστηκε γι' αυτό το χαλασμό, όπως αιώνες τώρα κανείς δεν νοιαζόταν για το χαλασμό που γινόταν σε βάρος των φτωχών ανθρώπων. Η κοινωνία τράβηξε το δρόμο της.