Το βιβλίο αποτελείται από είκοσι πέντε ιστορίες διαφόρων μεγεθών. Όπως ο κόσμος μας, είναι σπασμένο σε κομμάτια. Μόλις καταφέρουμε να τα ενώσουμε για λίγο, η ισορροπία παροδικά αποκαθίσταται. Όσο έχεις άλλη μια ιστορία να ακούσεις ή μία ακόμα να πεις, είσαι κοντά στον άλλο. Του την ψιθυρίζεις στο αυτί, τον κοιτάς στα μάτια. Μόλις η ιστορία τελειώσει, κάποιος έχει ήδη φύγει. Τρεφόμαστε από ιστορίες και παραμύθια.

Είκοσι πέντε τραπουλόχαρτα-ιστορίες. Μισοπραγματικές, μισοφανταστικές, μα όλες βιωμένες. Δεν γίνεται διαφορετικά. Μιμείσαι το καλοκαίρι μέσα στο χειμώνα και το αντίθετο. Είσαι συνεχώς παρών και δεν χάνεις το χιούμορ σου ποτέ. Γίνεσαι οτιδήποτε, φτάνει η ιστορία να το απαιτεί. Σε κάθε ιστορία είσαι ένας άλλος. Δεν γίνεσαι διαφορετικός -ο άνθρωπος, ευτυχώς ή δυστυχώς, ελάχιστα αλλάζει. Απλώς βλέπεις το πρόσωπό σου καθαρότερα. Νομίζω πως αν έλειπε αυτό το δώρο της μεταμόρφωσης, οι περισσότεροι δεν θα γράφαμε.

Κάθε ιστορία επιβάλλει τη σκηνοθεσία της. Έχει ανάγκη από έναν ξεχωριστό ρυθμό για να γίνει αληθινή και να μας κλείνει με νόημα το μάτι. Μου αρέσουν οι ιστορίες που κρύβουν μια έκπληξη στο τέλος. Τέτοιες διαλέγω ν' αφηγηθώ. 'Αμα συγκινεί εσένα, τότε είναι βάσιμες οι πιθανότητες να αγγίξει κι άλλους.

Είκοσι πέντε ιστορίες λοιπόν, φαινομενικά αταίριαστες μεταξύ τους. Όσοι όμως ζήσουν για λίγο μέσα τους μπορεί να νιώσουν αυτή την αρχέγονη συχνότητα, την τόσο μακρινή όσο και κοντινή, απαλή αλλά και κοφτερή σαν ξυράφι. Την κραυγή της πεταλούδας. Δηλαδή κάτι που θεωρείται αδύνατο. Επειδή οι λέξεις μικρή έχουν σημασία. Όλη η ουσία κρύβεται πίσω απ’ αυτές.

Κ. Γκ.