Αφορμή για την προκείμενη μελέτη αποτέλεσε η αναθεωρητική πρόταση της Νέας Δημοκρατίας, που έγινε δεκτή από την προηγούμενη Βουλή με απλή πλειοψηφία, για την ίδρυση και στην Ελλάδα Συνταγματικού Δικαστηρίου.

Στο πρώτο μέρος εξετάζεται κριτικά η αναθεωρητική πρόταση και ανιχνεύονται οι συνέπειες, όπως οι μεγάλες καθυστερήσεις στην εκδίκαση των διαφορών, και επισημαίνονται τα δικονομικά αδιέξοδα, που θα ανακύψουν από την συνύπαρξη των δύο δικαιοδοσιών, δηλαδή της διάχυτης και παρεμπίπτουσας, από τη μία μεριά, και της συγκεντρωτικής από την άλλη. Η σύγκρουσή τους θεωρείται μοιραία, αφού το επιδιωκόμενο σύστημα είναι, τελικά, μεικτό.

Στο δεύτερο μέρος, παρουσιάζονται τα βασικά γνωρίσματα του παρεμπίπτοντος δικαστικού ελέγχου της συνταγματικότητας των νόμων στη χώρα μας, όπως ισχύει και εφαρμόζεται από τα τέλη του 19ου αιώνα, με σκοπό να αναδειχτούν δύο πράγματα: πρώτον, ότι ο διάχυτος δικαστικός έλεγχος της συνταγματικότητας των νόμων είναι σε μας σύμφυτος με την άσκηση της δικαστικής λειτουργίας και την απόδοση δικαιοσύνης και είναι άρα εξαιρετικά δύσκολη, αν όχι ανέφικτη, η αφαίρεση της εξουσίας αυτής από τον κοινό δικαστή. Και δεύτερον, η ίδρυση Συνταγματικού Δικαστηρίου συνδέεται με μία άρρητη διαμάχη, που έχει ξεσπάσει μεταξύ δικαστικής και πολιτικής εξουσίας και περιστρέφεται γύρω από το ποιος θα έχει και πρέπει να έχει τον αποφασιστικό λόγο στην ερμηνεία και εφαρμογή του Συντάγματος.