«Το ξαναχυμένο μέταλλο ξαναστήθηκε στη θέση του στην κορυφή του επισκευασμένου πύργου. Επί ένα χρόνο, η μεταλλική χορωδία τραγουδούσε στη φωλιά του κωδωνοστασίου, κεντημένη με πέτρινα σκαλίσματα και ταντέλες. 'Αλλα στην επέτειο του χτισίματος του πύργου, νωρίς το πρωί, πριν μαζευτεί ο κόσμος, έγινε σεισμός. Ακούστηκε ένας τρομερός κρότος. Το πέτρινο πεύκο, μαζί με τους τραγουδιστές του, είχε τσακιστεί στην πεδιάδα.

Ώστε ο τυφλός δούλος υπάκουσε τον ακόμα τυφλότερο κύριο του και υπάκουα τον σκότωσε. Ώστε ο δημιουργός σκοτώθηκε απ' το δημιούργημα. Ώστε η καμπάνα ήταν πολύ βαρεία για τον πύργο. Ώστε η κύρια αδυναμία της βρισκόταν εκεί που την είχε χαλάσει ανθρώπινο αίμα. Κι ώστε η περηφάνεια προηγήθηκε της πτώσης.»

Ακόμα μια φορά ο μέγιστος Αμερικάνος συγγραφέας, ο δημιουργός του Μόμπι Ντικ, της θρυλικής φάλαινας, μας οδηγεί με αριστοτεχνικό τρόπο στην αιώνια σύγκρουση του κάλου με το κακό, και στο αναπόφευκτο των πραγμάτων.

Μέσα από τις κλασικές ιστορίες αυτού του βιβλίου αποδεικνύει με απόλυτο τρόπο τη δύναμη της πένας του, το μεγάλο του ταλέντο, και τη δυνατότητα του να ξεσηκώνει ρίγη συγκινήσεων στον υποψήφιο αναγνώστη. Αποδεικνύει επίσης ότι όσο μεγάλος είναι στο μυθιστόρημα, άλλο τόσο μεγάλος είναι στη νουβέλα και το διήγημα, αφού κάθε ιστορία του μας προσφέρει την γοητεία και τη χαρά της ανάγνωσης πού λίγοι συγγραφείς έχουν καταφέρει να το κάνουν.