Ο Αριστοτέλης υπήρξε, όπως ομολογούν επιφανείς στοχαστές των νεωτέρων χρόνων, η πλέον διεισδυτική μεγαλοφυΐα της Αρχαιότητος. Το παρόν σύγγραμμά του κατέχει ξεχωριστή θέση, όχι μόνο στο αριστοτελικό corpus, αλλά και στην ιστορία του πνεύματος εν συνόλω, ως το πλέον ονομαστό όσο και κακογνωρισμένο και δυσπρόσιτο έργο του Σταγειρίτη. Ένα έργο το οποίο, επι δυο χιλιετηρίδες, ήσκησε επι του επιστημονικού πνεύματος της Ευρώπης μια απόλυτη σχεδόν κυριαρχία.

Οι φιλόσοφοι του 18ου αιώνος αντιτίθενται εν χορώ στον Αριστοτέλη, αλλά ο Berkeley διαμαρτύρεται ότι «πολλοί άμυαλοι περιφρονούν τον Αριστοτέλη και τον Πλάτωνα και θέτουν τις συγγραφές των επιφανών αυτών αρχαίων στην ίδια μοίρα με τα ξερά, βάρβαρα και δυσνόητα πονήματα των σχολαστικών». Ωστόσο, η πλέον αποστομωτική απάντησις βρίσκεται στο θερμό εγκώμιο του Αριστοτέλους από τον Έγελο:

« Η εποχή μας μας υπενθύμισε, δυστυχώς, ότι οι αρετές του πολιτισμένου έχουν μέσα μας ρίζες λιγώτερο βαθειές από όσο νομίζουμε, και το επίχρισμα γρήγορα πέφτει. Δεν μπορούμε να πούμε ότι έχουμε μπροστά μας πολλά παραδείγματα λεπτολόγου και συνεπούς αναλύσεως στις ιδέε, πολλές υγιείς και ισορροπημένες απόψεις επάνω σε κάθε τι που είναι ανθρώπινο. Επάνω στα σημεία αυτά, ο φιλόσοφός μας είναι πιο προικισμένος από κάθε άλλον και η συντροφιά του είανι αναντικατάστατη».