Από τα μέσα του 19ου και μέχρι τα μισά του 20ού αιώνα οι Έλληνες του Καΐρου διέγραψαν μια πορεία συνεχούς προσπάθειας και ανάπτυξης, την ίδια ώρα που η Αίγυπτος άνοιγε το δικό της δρόμο προς την ανεξαρτησία και την αυτοδιάθεση. Στη διάρκεια αυτών των εκατό, περίπου, χρόνων και μέχρις ότου η ανατροπή του πολιτικού καθεστώτος οδηγήσει στη μαζική έξοδο των ξένων από τη χώρα, η καϊρινή παροικία η δεύτερη σε μέγεθος ελληνική παροικία της Αιγύπτου, μετά από αυτήν της Αλεξάνδρειας δραστηριοποιήθηκε με επιτυχία στο χρηματοοικονομικό και εμπορικό τομέα, ενώ για τις ανάγκες του κοινωνικού συνόλου και με τη στήριξη της Ελληνικής Κοινότητας Καΐρου, γύρω από την οποία ήταν συσπειρωμένη, ίδρυσε ναούς, σχολεία, νοσοκομεία, γηροκομεία, ορφανοτροφεία καθώς και συλλόγους με πολιτιστική και φιλανθρωπική δράση.

Συνεχίζοντας την πολυετή της έρευνα του αιγυπτιώτη ελληνισμού, η ιστορικός, αναπληρώτρια καθηγήτρια του Παντείου Πανεπιστημίου, Ματούλα Τομαρά-Σιδέρη, καταθέτει εδώ τα αποτελέσματα μιας πρωτότυπης, συστηματικής μελέτης γύρω από τη δημογραφική, την κοινωνική και την κοινοτική ζωή των Ελλήνων του Καΐρου. Εξετάζονται, από τη μια, οι συλλογικές νοοτροπίες και συμπεριφορές και, από την άλλη, η κοινοτική παιδεία, η πνευματική ζωή, οι μεγάλοι ευεργέτες και η οικονομική και κοινωνική ελίτ.

Η συγγραφέας, τέλος, εστιάζει στην οικογένεια Κότσικα, ως υποδειγματική περίπτωση ευεργετικής λειτουργίας και κοινωνικής συνείδησης. Σήμερα η ελληνική παροικία του Καΐρου, αν και συρρικνωμένη, εξακολουθεί να δίνει το «παρών» στην αιγυπτιακή πρωτεύουσα.