Ο Δάσκαλος Φουνακόσι ξεκινάει το βιβλίο διαλύοντας κάποιους από τους μύθους του Καράτε:

Το Καράτε-ντο είναι μια ευγενική πολεμική τέχνη και ο αναγνώστης μπορεί να είναι βέβαιος ότι οι άνθρωποι οι οποίοι υπερηφανεύονται για το ότι σπάνε σανίδες ή κεραμίδια ή καυχώνται ότι μπορούν να κάνουν εξωπραγματικά κατορθώματα, όπως το να σκίζουν σάρκες και να ξεριζώνουν πλευρά, δεν ξέρουν τίποτα από Καράτε. Χαζολογούν απλώς με τα φύλλα και τα κλαδιά ενός μεγάλου δέντρου αλλά δεν έχουν την παραμικρή ιδέα για τον κορμό.

Στην περιγραφή του για το τι είναι το Καράτε, ο Δάσκαλος αφηγείται την ιστορία της τέχνης την καταγωγή του από τις αρχαίες κινέζικες μεθόδους άοπλης μάχης και την εξέλιξή του σε μια μέθοδο πάλης στην Οκινάουα, μια χώρα στην οποία τα όπλα είχαν απαγορευτεί από μια σειρά διαταγμάτων τα οποία είχε εκδώσει η Ιαπωνία. Προκειμένου να προστατευθεί το Καράτε από τον έλεγχο των Ιαπώνων (και, κυρίως, για να μη μάθουν τις τεχνικές του οι Ιάπωνες άρχοντες), η εξάσκηση σε αυτό έγινε μυστική και, μέχρι πρόσφατα, η μυστικότητα αυτή απαγόρευε την ύπαρξη γραπτών αρχείων. Ο Δάσκαλος Φουνακόσι, όμως, αναγνωρίζει τόσο σε αυτό το βιβλίο όσο και σε άλλα, την ανάγκη να διαμορφωθούν με ακρίβεια τα κάτα ώστε να δημιουργηθεί το πρότυπο του πραγματικού Καράτε της Οκινάουα.

Τα κάτα στο βιβλίο αυτό δεν είναι παραδοσιακά κάτα αλλά βοηθούν στο να αποκτηθούν και να εδραιωθούν καλές συνήθειες ως προς τη στάση, τη σκέψη και την κίνηση ώστε να διευκολυνθεί και να τελειοποιηθεί η γνώση στα πραγματικά κάτα του Καράτε-ντο. Τα ειδικά αυτά κατά παρουσιάζονται με πολλές φωτογραφίες και εξηγούνται διεξοδικά.

Τέλος, ο Δάσκαλος Φουνακόσι αφηγείται ιστορίες ανθρώπων οι οποίοι υπήρξαν ζωντανοί θρύλοι της εποχής που ήταν νέος και ζούσε στην Οκινάουα. Η φήμη των ανθρώπων αυτών κατάφερε να ξεπεράσει τη μυστικότητα που κάλυπτε το Καράτε μέχρι και τα μέσα του 20ου αιώνα.