Ο πόλεμος είναι σκληρός, και πολλά περιστατικά που προκαλούν φρίκη ξετυλίγονται μέσα στις σελίδες του Κόκκινου Ιππικού. Ωστόσο ο Μπάμπελ δεν παραλείπει να προσθέσει και κάποιες πινελιές από πικρό καμιά φορά, αλλά και λυτρωτικό χιούμορ. Στο ίδιο σκηνικό των ρημαγμένων πόλεων, όπου ο πατέρας σκοτώνει το γιο κι ο γιος τον πατέρα για να εκδικηθεί το θάνατο του αδελφού του, δύο αξιωματικοί φιλονικούν για ένα άλογο, ο γέρος δημοσιογράφος ερωτεύεται μια πλύστρα, ο πρώην εγγαστρίμυθος συλλαμβάνει έναν στρατηγό κι ο απονήρευτος χωριάτης εθελοντής βλέπει παντού προδότες.

Μέσα στη δίνη του πολέμου, ο στρατιώτης λογοτέχνης νιώθει συχνά ξένο σώμα: «Ικέτευα τη μοίρα να μου δώσει το πιο απλό χάρισμα: Το χάρισμα να σκοτώνω ανθρώπους». Παρ' όλα αυτά, σαν τον δικό μας Στράτη Μυριβήλη στη Ζωή εν Τάφω, δεν παύει να θαυμάζει το μεγαλείο της φύσης και ν' αγαπά τον άνθρωπο. Ούτε χάνει κατά βάθος την πίστη του στα οράματα της Οκτωβριανής Επανάστασης, κι ας αυτοσαρκάζεται: «Θεωρούσαμε το μέλλον αδιαφιλονίκητη περιουσία μας, τον πόλεμο ένα αγωνιώδες πρελούδιο της ευτυχίας και την ίδια την ευτυχία πυρήνα της ύπαρξής μας».