Το κελί είχε αριθμό εφτά. Χωρούσε εφτά βήματα ίσα-ίσα. Μικρά βήματα, πάνω-κάτω. Στενόμακρο το κελί. Σαν κουτί. Χτισμένο το παράθυρο. Απ έξω οι φωνές. Εκείνος ζητούσε να του πούνε μέρα και ώρα. Δεν τον ένοιαζε ο μήνας. Ο χρόνος. Ο καιρός πω ήταν. Αν έβρεχε. Αν είχε ήλιο. Δεν τον ένοιαζε. Ημέρα και ώρα. Στενό κελί από πέτρα. Στους τοίχους σκουλήκια, υγρά, μεγάλα, πρησμένα από την υγρασία πρασίνιζε πηχτή, δυό δάχτυλα, στον παλιό, ανύπαρκτο πια, ασβέστη. Έξω στο διάδρομο ποντίκια τεράστια και άμα άνοιγες την πόρτα έμπαιναν και σεργιάνιζαν άφοβα, ανάμεσα στα ξετρελαμένα πόδια των φυλακισμένων. Κάποιος έλεγε κάθε μέρα το ίδιο: "Τελικά, θα μας φάνε τα ποντίκια ζωντανούς".

Εκείνος έξυνε τον τοίχο μ ένα κουτάλι, δεν έβρισκε ασβέστη, δεν έβρισκε επίπεδη επιφάνεια, δεν κατάφερνε να φτάσει μέχρι εκεί που υπήρχανε λέξεις γραμμένες σκόρπια, "μάνα μου" και "αύριο πεθαίνω" και "θάνατος στους φασίστες" και "ελευθερία αδέρφια, γι αυτήν πεθαίνουμε σήμερα".

Δεν κατάφερνε παρά μόνο συλλαβές, σκόρπιες εδώ και κει, συλλαβές, χωρίς νόημα, "σπα, βα, ρο, κε, μα, τος, λια, σε", κάτι σπασμένες λέξεις, σπασμένες και άγρια όρθιες μέσα στο σκοτάδι του κελιού του, "εκδίκηση", αυτό βγήκε ολόκληρο στο μέρος που ήταν το κεφάλι του, "ζητάμε εκδίκηση" και πάνω στη λέξη, τα λιωμένα, υγρά σκουλίκια.