Η κατάρρευση του υπαρκτού σοσιαλισμού και η υποχώρηση του γαλλικού Κομμουνιστικού Κόμματος δεν εξάλειψαν τα πολιτικά ρεύματα που επικαλούνται τον μαρξισμό και εμπνέονται από την επαναστατική θεωρία. Τα ρεύματα αυτά, επωφελούμενα από την απογοήτευση και την αποστροφή των πολιτών για τα «κόμματα εξουσίας»,οδήγησαν στην ανάπτυξη νέων ριζοσπαστικών κινημάτων,περισσότερο μαχητικών και διεκδικητικών, απελευθερωμένων από την κληρονομιά του ιστορικού κομμουνισμού.

Ο Philippe Raynaud αναλύει τις πολλές εκδοχές και τάσεις, παλαιότερες και νεότερες, της γαλλικής άκρας Αριστεράς, οδηγώντας μας στον λαβύρινθο των τροτσκιστικών και μαοϊκών οργανώσεων, των κινημάτων της «εναλλακτικής παγκοσμιοποίησης», των ριζοσπαστικών οικολογικών και φεμινιστικών κινήσεων, των υποστηρικτών της παλαιστινιακής υπόθεσης, των απογόνων των «αποικιοκρατούμενων».

Ο Raynaud περιγράφει τη γενεαλογία αυτών των τάσεων και τις μεταξύ τους συγκλίσεις και αποκλίσεις. Εξηγεί γιατί η Γαλλία είναι η χώρα στην οποία ανθεί, περισσότερο από αλλού, αυτό το πολύχρωμο μωσαϊκό. Επίσης, παρουσιάζει κριτικά τις απόψεις συγγραφέων όπως ο Daniel Bensaid, ο Tony Negri, ο Alain Badiou και ο Etienne Balibar που, ο καθένας με τον δικό του τρόπο,προσπαθούν να θεμελιώσουν θεωρητικά τη στράτευσή τους στην άκρα Αριστερά.