Δέκα κείμενα με τη μορφή των μύθων, και πολλές φορές με τη χρήση των μυθικών στερεοτύπων, σε μια προσπάθεια για να προσεγγιστεί διά της γραφής η αρχετυπική προφορική καταγωγή του είδους. Αυτή που έδινε τη μαγεία των μουσικών παραλλαγών μέσα από τα εναλλασσόμενα στόματα των νυχτερινών παραμυθάδων. Κείμενα-μύθοι που εμφανίζουν άλλοτε τη διαχρονικότητα των αναπάντητων ερωτημάτων και άλλοτε το πλήθος των συγκρουόμενων απαντήσεων, που καθιστούν τα ερωτήματα αυτά και πάλι αναπάντητα. Ερωτήματα για την ύπαρξη, για το χρόνο, για το χώρο, για την τέχνη, για την εξουσία, για τον έρωτα, για το θάνατο.

Μύθοι που δείχνουν μέσα από την αφηγηματική τους αχρονικότητα ότι η εξέλιξη από τις πανάρχαιες κοινωνίες στις σημερινές και η ικανοποίηση των αναγκών και της ποιότητας της ζωής -αποτελέσματα των επιτευγμάτων των επιστημών και της τεχνολογίας- δεν έδωσαν εντέλει κάποιες ικανοποιητικές απαντήσεις, αλλά πρόσθεσαν στα παραπάνω ερωτήματα κι άλλες πτυχές. Έτσι δεν έζησαν ούτε αυτοί καλά, ούτε εμείς καλύτερα.