«Πέρασαν δίπλα σου. Ανοιχτόχρωμες κηλίδες, στην πολυχρωμία του πλήθους. Σε ανύποπτες στιγμές... Πώς να θυμάσαι;
Κάποιες σε άγγιξαν με την άκρη του φορέματός τους, τρέχοντας να προλάβουν... Κάπου, στο μετρό, στην αναμονή ενός πράσινου φαναριού...
Στην είσοδο ενός νοσοκομείου.
Να στάθηκαν δίπλα σου, καθώς κοίταζες μια βιτρίνα.
Στο ταμείο ενός κινηματογράφου.
Σε ρωτώ αν τις συνάντησες κι αν ένα αβασάνιστο ''όχι'' ενδέχεται να σε προβληματίζει... Ίσως να σιωπήσεις και δε θα παραξενευτώ. Αρκεί...
Mοναχικές γυναίκες, προδομένες, ανικανοποίητες, αλλοτριωμένες, σκουριασμένες από τη νοτιά των ανθρώπων, παλεύουν κόντρα στην κατάθλιψη, πιάνονται από τις σανίδες των καθημερινών ναυαγίων κι άλλοτε αρκούνται στο λίγο του κόσμου και σε μια φιλική χειρονομία, σ' ένα λόγο παρηγορητικό.

Tα διηγήματα της Στρούζα είναι αποκαλυπτικά στην οικειότητα των προσώπων που απεικονίζουν.
Στο βιβλίο της η 'Αννα Στρούζα πολιορκεί, εν τέλει, τη γυναικεία ψυχή... όχι για να την αλώσει, αλλά για να την οδηγήσει έξω από τα τείχη.