Εξαίρετο δείγμα γραφής σύγχρονου ποιητικού λόγου μάς αποκαλύπτει η νέα ποιήτρια Δώρα Μουντράκη, με τη συλλογή της «Το δάκρυσμα, η χίμαιρα, η αλήθεια». Οι εκδόσεις Ιωλκός παρουσιάζουν στο κοινό ένα έργο που χρωματισμένο από την ψυχική ευαισθησία τής δημιουργού αναζητά τις «Φωτοσκιάσεις» ενός μαγεμένου «Ονειροδάσους» και το υποβλητικό εικαστικό βάθος των μοναδικών «Τοπίων» που αυτή συλλαμβάνει. Ένα ευχάριστο ξάφνιασμα καταλαμβάνει τον αναγνώστη που προσεγγίζει τις ποιητικές συνθέσεις, όπως αυτή «Της λαχτάρας»:

ΕΝΑ ΠΟΙΗΜΑ ΤΗΣ ΛΑΧΤΑΡΑΣ ΚΑΙ ΔΥΟ ΛΑΒΩΜΕΝΑ

Ο πόθος που υψώνεται περίτρανα, διακοσμώντας μαστορικά,
σπιθαμή προς σπιθαμή την ασπρίλα του ξέπνοου ονείρου,
με φτερά, αφρούς, σεντόνια από ουρανό, ευωδιές νομάδες
του ανυπόταχτου, του άπαρτου, του ένυδρου, του αληθινού,

μελώνει τερπνά, γοργά, απροσδόκητα βουλιαγμένα στο κρασί
και στην κανέλα ή στο τοπάζι των μικρών φιλιών που ξεπηδούν
αβρά από συνήθεια αγάπης, λίγο πιο κάτω απ' το μετέωρο της νύχτας,
την ορθάνοιχτη πύλη τού μέσα πυκνοφυτεμένου κήπου μου.

Κλεφτά αυτή η δόνηση από σπαθιές, άμμο, φωτιά και σπόρους
αγριοκέρασου, άσπονδα θριαμβολογεί, ιδρύοντας πόλεις ή μικρόσωμα
σελασφόρα χωριουδάκια, στο βάθος της θωριάς, πότε σαν σεργιάνι

στον παλμό του πελαγίσιου αγέρα, κι άλλοτε σαν τρέμουλο επίμονο,
σπρωγμένο, σημαδεμένο νοερά απ’ τη ριπή του θέλγω, του λαχταρώ,
αέναα και στοργικά, την ποταμίσια ακρούλα των χειλιών σου.