Τα Επτά Βιβλία της Πολεοδομίας αναφέρονται στην περίοδο από τον 19ο αιώνα ως σήμερα και καλύπτουν ζητήματα πολεοδομικής εξέλιξης τόσο για την Ελλάδα -και την Αθήνα ειδικότερα- όσο και για τον κέντρο-ευρωπαϊκό και δυτικό-ευρωπαϊκό χώρο.

Δύο άξονες αναφοράς ορίζουν το κείμενο των Επτά Βιβλίων: η αναζήτηση της κοινωνικής σημασίας των χωρικών μορφών και η αναζήτηση των ιστορικών καταβολών της σύγχρονης πολεοδομικής θεωρίας και πρακτικής. Η ανάλυση του πρώτου σχεδίου της Αθήνας από τους Κλεάνθη και Schaubert και την ανάπτυξη της πρωτεύουσας στα χρόνια του τρικουπικού εκσυγχρονισμού, η μεγάλη «στιγμή» των προσφύγων του ΄22 και οι δύο μεταπολεμικές όψεις του Ιανού -αντιπαροχή και αυθαίρετη δόμηση- είναι το φάσμα που ορίζει την Ελληνική πραγματικότητα.

Ο Ευρωπαϊκός 19ος αιώνας συμμετέχει με τις παρεμβάσεις στο Λονδίνο και το Παρίσι, τη φωτεινή παρεμβολή των ουτοπιστών σοσιαλιστών και την κατάληξη στις ιδέες της «κηπούπολης» του E.Howard, της «γραμμικής πόλης» του Soria y Mata και της «βιομηχανικής πόλης» του T. Garnier.

Η επαναστατική περίοδος του Ευρωπαϊκού μεσοπολέμου και η διαμόρφωση αυτού που αποκλήθηκε «μοντέρνο κίνημα στην αρχιτεκτονική και την πολεοδομία», εξετάζονται στα πλαίσια των ευρύτερων ιδεολογικών και πολιτικό-οικονομικών ανακατατάξεων εκείνης της σύντομης περιόδου, ενώ η σύγχρονη ευρωπαϊκή πραγματικότητα ιχνογραφείται με το «πείραμα» των νέων πόλεων στη Μ. Βρετανία και τη Γαλλία, και με το εύρος των σύγχρονων αστικών αναπλάσεων στα μεγάλα μητροπολιτικά κέντρα.

Ένα χωριστό Βιβλίο αφορά στον σχηματισμό του Ευρω-αφρικανικού οικισμού, από το 1900 και μετά, με ειδικότερη ανάλυση του Abibjan στην Ακτή του Ελεφαντοστού, δεδομένου ότι, όπως υποστηρίζεται, οι συνιστώσες της εξέλιξης αυτού του οικισμού ορίζουν, σε μεγάλο βαθμό, τις καταβολές της σύγχρονης πολεοδομικής πρακτικής.