Η Παλάμη ωχρού μελισσοκόμου του Μάνου Λουκάκη είναι μια ποιητική σύνθεση σε τρία μέρη. Από το πρώτο της μέρος, το "Ανάσα αγγέλου από μνήμα κενό ταραγμένη", ως το τρίτο και καταληκτικό, την "Καντάτα ενός Ορέστη", η Παλάμη κινείται επίμονα πάνω στο έδαφος του πιο πρωτογενούς ίσως αιτήματος της ποιητικής συνείδησης: το έδαφος -το πάντα υπονομευόμενο, ναρκοθετημένο και ανασφαλές- του αιτήματος της Δικαιοσύνης και της Ελευθερίας. Μες στο σκοτάδι, σκοτάδι πάντοτε ευλαβές κι ανευλαβές ταυτόχρονα, το αίτημα της δίκαιης τιμωρίας και της απελευθέρωσης απεργάζεται το Νόημα. Το νόημα των πράξεων και των σωμάτων. Το νόημα του χρόνου τους. Την αξία να θυμάσαι το χθες και την αποστροφή προς ό,τι μυρίζει λήθη, εξευτελισμό και ταπείνωση.

Το δεύτερο μέρος, "Το αύριο χθες μυστικό στην αλωνόπετρα", ορίζει τον τόπο και τους ανθρώπους εκείνου του καημού που γεννάει τις αυγές κάθε ιστορίας μέσα από την καθημερινότητα της διάψευσης, της αναστολής, της αναμονής, της αιφνίδιας λάμψης και της υπομονής. "Τόσος καημός πουθενά δε θα πάει", στίχος από δημοτικό μοιρολόι, τίτλος κι επαναλαμβανόμενο μοτίβο ενός απ' τα εννιά ποιήματα του δεύτερου μέρους και μια υπόσχεση που σίγουρα ο Μάνος Λουκάκης αφήνει να υποκρούεται σ' όλο το έργο.