Αφηγηματικό ποίημα που εκτείνεται ώς τα όρια της ανατροπής του, αφού δεν έχει ούτε τέλος ούτε αρχή· συν τοις άλλοις μας προτρέπει ο δημιουργός του να μην παίρνουμε στην κυριολεξία τις μελαγχολικές και κωμικοτραγικές σελίδες του, καθώς υπακούουν στον αρχαίο νόμο της ψυχαγωγίας. «Ο Αστεγος ο Μέγας», δεν ζει, ούτε έζησε ούτε θα ζήσει στη μεταολυμπιακή Αθήνα, αλλά οφείλειτε να τον φαντάζεσθε κάπου στο Μπέρκλεϊ της Αμερικής, ως τέκνον της Διασποράς της επιτυχίας, χωρίς όμως να αποκλείετε και την αποτυχία του. Τρόποι ποιητικοί, ερμηνείες, λογοτεχνικές, θεωρίες φιλοσοφικές, ιδέες και ιδεολογήματα συστεγάζονται σ' αυτή την άτυπη ωδή στον άστεγο στεγασμένο, στον φτωχό πλούσιο, στον σοβαρό του καλαμπουριού, στον καλαμπουρτζή του πένθους. Ο βασιλεύς της Αστεγίας ανακηρύσσεται πρώτος των πρώτων από τις λεγεώνες των αστέγων: ετούτη η μακρά αφήγηση εστί δυνατόν να διαβασθεί ως μία αλληγορία τού επί έτη κατοικούντος και εργαζόμενου εν Αμερική ποιητή· σοβαρομιλώντας, σκωπτικά ανιχνεύει την ασφυξία του, που κάμποσες φορές αισθάνθηκε ως απειλή, η οποία θα τον διετάρασσε μόνον ψυχικά. Ομως το σκώμμα ανόρθωσε το ανάστημά του και ενεμφανίσθη ως ο μέγας λυτρωτής μιας καταπονημένης, αστέγου και περιπλανώμενης συνείδησης. Κύριες και κύριοι, μήπως ο ποιητής, ο κάθε ποιητής, δεν είναι ο Μέγας Αστεγος;

ΒΑΣΙΛΗΣ Κ. ΚΑΛΑΜΑΡΑΣ