Δεν μπορούσα να συνέλθω από την αιφνίδια και αυθόρμητη έλξη που τόσο απροσδόκητα είχε ξεπηδήσει ανάμεσά μας, αυτή την οικειότητα με το σώμα του άλλου που μέχρι προ ολίγου δεν τολμούσα να πλησιάσω. Τα γυμνά σώματά μας. Το λαμπερό πρόσωπο της Κατρίν τόσο κοντά στο δικό μου, που τα χαρακτηριστικά του έπαιρναν μια άλλη, άγνωστη όψη. Οι παιδιάστικες κουβέντες μας. Τα αβίαστα γέλια για ανόητα πράγματα - όλα ήταν μαγικά.

Αυτό είναι ο έρωτας; Αυτό είναι ο έρωτας; αναρωτιόμουν συνεχώς, με περισσότερη επιμονή απ' ό,τι στο πρόσφατο παρελθόν, τότε που γινόμουν μάρτυρας αυτού του αισθήματος μόνο εξ αποστάσεως.

Το παρελθόν ζει μέσα από τους ανθρώπους αλλά και τις πόλεις. Αρκεί μόνο να θυμηθώ εκείνο το χειμώνα στο Μπενάρες για να καταλάβω πόσο δύσκολο είναι να ελευθερωθώ από αυτό το παρελθόν.

Ο νεαρός Σαμάρ πηγαίνει από το Αλαχαμπάντ στο Μπενάρες για να σπουδάσει. Στο διάστημα που θα μείνει εκεί θα συνδεθεί με μια σειρά από ανθρώπους και θα γνωρίσει τον έρωτα - ένα αίσθημα πρωτόγνωρο, σαρωτικό και, σε μεγάλο βαθμό, «ανεξήγητο» για έναν Ινδό, που μεγαλώνει με τη βεβαιότητα ότι ο έρωτας έπεται του γάμου κι όχι ο γάμος του έρωτα.

Μετά το Μπενάρες, ο ευαίσθητος και εσωστρεφής Σαμάρ θα κάνει ένα σύντομο πέρασμα από το Ποντισερί -εκεί ζει ο άρρωστος πατέρας του- και θα καταλήξει δάσκαλος στην Νταραμσάλα του Θιβέτ - πάντα το ίδιο μοναχικός και πάντα το ίδιο ευαίσθητος.