«...Βαμμένες και στολισμένες με κοσμήματα, οι δυο γυναίκες φορούν εξαίσια σάλια, γυαλιστερά πέπλα και κεντητά φορέματα, λες και βρίσκονται στο χαρέμι Αραβα σουλτάνου. Οι σειρές από χάντρες και φλουριά είναι τόσο πυκνές, που είναι αδύνατον να δεις τι χρώμα έχει το ύφασμα από κάτω. Πώς αναπνέουν κάτω από τόσο ασήμι και χρυσάφι; Κι όποτε σκύβουν να φτύσουν, ντιντινίζουν σαν συρτάρι ταμείου...

Και οι μύγες πετούν συνεχώς από τις φτυσιές τους στο πρόσωπό μου, στις κοπριές των ζώων, στα χείλη του μωρού, στα σάλια που στάζουν από τις τρεμάμενες γλώσσες των σκυλιών, στα κατακόκκινα μάτια των Μπαντάβια. Μόνο τα μάτια και τα σκληρά σαν πετσί χέρια και πόδια τους είναι ακάλυπτα. Τα μάτια τους παρακολουθούν κάθε μου κίνηση. Εγώ προσπαθώ να αγνοήσω τη σιωπή τους».

Η ιστορία μιας γυναίκας που αναγκάζεται να φύγει μακριά από τις ανέσεις του σπιτιού της στον Καναδά και να ζήσει με τους Βεδουίνους στην έρημο του Σινά. Προδομένη από την πατρίδα της, θα χρειαστεί να αντιμετωπίσει τους δαίμονες του παρελθόντος. Μόνο που αυτή τη φορά έχει κάτι ακόμη πιο πολύτιμο να προστατέψει: το γιο της.