ΤΗΝ ΠΑΝΟΥΡΓΙΑ ΤΟΥ ΚΑΣΠΑΡΟΦ ΤΗΝ ΠΡΟΟΠΤΙΚΗ ΤΑ ΕΡΩΤΙΚΑ ΠΑΙΧΝΙΔΙΑ ΤΙΣ ΣΚΕΨΕΙΣ ΤΟΥ ΠΑΣΚΑΛ

Ο Ερίκ Φενώ αφηγείται την ιστορία του με χαριτωμένη αυθάδεια, προικισμένος καθώς είναι με την τέχνη να χλευάζει τα συναισθήματα. Αρνείται την αθωότητα αλλά δεν διστάζει να γοητεύσει τους αναγνώστες με το κέφι του.

Επιτρέπει στον εαυτό του μικρές παρεκβάσεις μιλώντας για την προοπτική στην ζωγραφική ή για τις σκακιστικές ονειροπολήσεις του Κασπάροφ και φτάνει την πονηριά του μέχρι τα άκρα εισάγοντας στη σκηνή τον Μίλαν Κούντερα, στον οποίο υποτίθεται ότι στέλνει το χειρόγραφό του.

Ο Κούντερα διαπιστώνει το χάσμα που χωρίζει τη γενιά του από τον νεαρό συγγραφέα. «Αυτό που χάθηκε είναι η ιστορία. Δεν υπάρχει πια Ιστορία, το μόνο που μένει είναι μερικές ανεκδοτολογικές διηγήσεις, η ακρίβεια των οποίων είναι λιγότερο σημαντική από την πρωτοτυπία τους.»

Όμως ο Κούντερα κολακεύεται που συμμετέχει σε αυτό το «όχι και τόσο κακό» μυθιστόρημα. Βέβαια η περιγραφή που του κάνει ο νεαρός συγγραφέας είναι λίγο κιτς, αλλά ποιός τελικά κατορθώνει να ξεφύγει από αυτό;