Yπάρχει σημείο στον ορίζοντα για όσους ευτελίζουν την αγάπη; Ιδού το μεγάλο ερώτημα που υποβόσκει στο ηλεκτρισμένο ύφος του Ραϊμούντο Γκαντέλια, στο έργο του Κάπου στον Ορίζοντα.

Είναι το μυθιστόρημα μιας ερωτικής καταστροφής καταστροφής -με μια ανεπιθύμητη έκρηξη- ενός μέρους που έμοιαζε καταφύγιο, αλλά στην πραγματικότητα ήταν φυλακή. Γεμάτο ένταση από το παιχνίδι μιας αμοιβαίας κατάστασης αιχμαλωσίας ή μιας παγίδας, το Κάπου στον Ορίζοντα είναι, αδιαμφισβήτητα, ξεκάθαρη πάλη πάλη πότε ανώφελη, πότε ζοφερή, πότε τετριμμένη ή ουσιώδης, ιδιότροπη ή επιλεκτική, που ξεριζώνει, εφορμά, επιβεβαιώνει ή αμφισβητεί. Να ζήσεις αυτό τον έρωτα σημαίνει να καταστρέψεις ή να καταστραφείς. Όπως η φλόγα που, παραδόξως, αυτοκαταστρέφεται για να ζήσει. Η ύπαρξή του αποδεικνύει την ανυπαρξία του.

Ο ορίζοντας, λέξη ελληνική, που σημαίνει ''αυτός που ορίζει, που οριοθετεί'', είναι κύκλος, η κυκλική γραμμή που περιορίζει το οπτικό μας πεδίο και στην οποία ο ουρανός μοιάζει να συναντιέται με την επιφάνεια της γης. Είναι το απώτατο όριο, όπου η παρατηρητικότητα χάνει την ευθυκρισία της, καθώς σμίγει με τη φαντασία. Το σύνορο με το άγνωστο που παραμένει άγνωστο. Πεδίο δυνατοτήτων της ύπαρξης που δεν έγιναν ποτέ πραγματικότητα, γιατί, παρόλο που η γραμμή είναι τόπος, είναι και ένα μέρος που δεν μπορεί να εξερευνηθεί. Ο τίτλος του μυθιστορήματος είναι, λοιπόν, συμβολικός και αληθινός, πραγματικός και ιδεαλιστικός, ουσιώδης και αόριστος, όπως είναι άλλωστε τα πάντα σε αυτό το επίμοχθο έργο.