«Δεν είναι μόνο το κομμουνιστικό μας παρελθόν κοινό, αλλά και ο τρόπος με τον οποίον θέλαμε να αποδράσουμε από αυτό. Κοινή είναι και η κατεύθυνση που θέλαμε να πάρουμε μετά από αυτό. Είναι η λαχτάρα μας για την Ευρώπη και όλες τις αξίες της. Ή, μάλλον, η λαχτάρα μας γι' αυτό που θεωρούσαμε ευρωπαϊκές αξίες. Πιστεύω ότι μπορείς να δεις τον κοινό αυτό παρονομαστή αν κοιτάξεις προσεκτικά την τιμή της μπανάνας, τα χαλασμένα δόντια μας και τις δημόσιες τουαλέτες ή ακόμα τις αυλές μας στα περίχωρα των μεγάλων πόλεων.

Ειλικρινά, όλα αυτά μπορείς να τα δεις όταν κάνεις μια βόλτα σε κάποια συνοικία των Τιράνων, της Βουδαπέστης, της Πράγας ή της Βαρσοβίας. Κάπου εκεί θα υπάρχει ένα ξενοδοχείο, ένας κινηματογράφος, ένα μπαρ, ένα εστιατόριο ένα καφενείο ή το πολύ-πολύ μια τρύπα σε έναν τοίχο, που θα έχει το όνομα της κοινής μας επιθυμίας: Ευρώπη...»

Το Cafe Europa είναι η περιγραφή του εγώ μας. Αλλοτε με χιούμορ, άλλοτε με οργή και μια δόση μελαγχολίας, καταγράφει, αναλύει και μπήγει βαθιά το χειρουργικό μαχαίρι στο σάπιο κορμί ενός κόσμου που, ως άνθρωποι, δεν έχουμε ανάγκη πια. Το χιλιοφορεμένο κοστούμι της αδιαφορίας, της ανευθυνότητας, της ειρωνείας και των κοινωνικών και φυλετικών διακρίσεων δεν μας χωρά. Καιρός να το αλλάξουμε!
Υπάρχει ελπίδα;