Η Ιλιάδα του Ομήρου εξακολουθεί να ψάλλει από τα βάθη των αιώνων. Ψάλλει για τις πενήντα μία ημέρες από τον τελευταίο χρόνο ενός πολέμου που, ύστερα από μια δεκαετία, οδήγησε στην κατάληψη και την καταστροφή της πόλης της Τροίας. Ψάλλει για θεούς, για ήρωες κι ανθρώπους, αξιομνημόνευτους για την οργή και τη φιλοδοξία τους, για την τόλμη τους και το πολυμήχανο μυαλό τους, μιλάει για την εκδίκηση και για τον οίκτο, μέσα στα όρια ενός αιώνιου πεδίου μάχης.

Με τη σκέψη της προσαρμογής του κειμένου για μια ανάγνωση σε ευρύ κοινό, ο Αλεσσάντρο Μπαρίκκο ξαναδιαβάζει και ξαναγράφει την Ιλιάδα, αποτίνοντας φόρο τιμής στον Όμηρο και αναγνωρίζοντας στο έργο του όλο το μεγαλείο και την οδύνη του ανθρώπινου πεπρωμένου. Δουλεύοντας πάνω στη μετάφραση της Μαρία Γκράτσια Τσιάνι, συναρμολογεί το αρχικό υλικό σ' ένα κοντσερτάτο από είκοσι μία φωνές (η τελευταία είναι του Δημόδοκου, του αοιδού ο οποίος, στα ίχνη της Οδύσσειας και άλλων πηγών, αφηγείται το τέλος της Τροίας)? οι ήρωες του Ομήρου καλούνται στη σκηνή -οι θεοί μένουν στα παρασκήνια- για να εξιστορήσουν, με φωνή πολύ γνώριμη στ' αυτιά μας, μια ιστορία πάθους και αίματος, το μεγάλο τους πόλεμο, τη μεγαλειώδη τους περιπέτεια.