Είμαι είκοσι ενός χειμώνων, φοράω τζιν 501, ένα μπλε πουλόβερ, στο δεξιό μου καρπό μια ασημένια ταυτότητα με το όνομα του Χαμέλ, του μικρού μου αδερφού που είναι μακαρίτης, μένω στο δωδέκατο όροφο μιας εργατικής πολυκατοικίας σε ένα λαϊκό προάστιο, είμαι άνεργος.

Μ' αρέσει η ζωή σε γενικές γραμμές, αλλά δε μ' αρέσει η ραπ της τηλεόρασης, που μου λέει να κουνηθώ από εκεί και να κουνάω τα χέρια μου πέρα δώθε γιατί η ζωή μου είναι φάνκι. Μ' αρέσουν πολύ οι ειλικρινείς άνθρωποι που μάχονται για τα κοινωνικά προβλήματα, δε μ' αρέσει το «ΣΟΣ ρατσισμός» - έρχονται στη γειτονιά μας μόνο όταν η πλάτη των πτωμάτων μας είναι πρώτη είδηση και ανεβάζει τη θεαματικότητα. Και, τέλος, μ' αρέσουν πολύ τα μεγάλα αδέρφια στη γειτονιά, που προτιμούν να παίρνουν επίδομα ανεργίας αντί να φυλάνε μαγαζιά που δεν ανήκουν καν στους πατεράδες τους.

Πάω να αράξω με το φίλο μου τον Γκρέτσι που έκανε μια βλακεία στην έξοδο του σχολείου. Πού πήγαν τα σημεία αναφοράς μας, ποια είναι τα πρότυπά μας; Κάψατε τα φτερά, διαλύσατε τα όνειρα, κάνατε να στερέψουν οι χυμοί της ελπίδας μιας ολόκληρης γενιάς. Σήμερα όμως, η γενιά αυτή φτιάχνει τα δικά της σημεία αναφοράς, τη δική της κουλτούρα, η απλή διαφορά χρόνου γίνεται ένα ολόκληρο χαντάκι που δύσκολα μπορεί κανείς να γεμίσει.