Όταν εμφανίστηκε η Ολυμπιάδα, όλοι θαύμασαν την καινούρια βασίλισσα· ήταν καταστόλιστη με χρυσάφια
και φορούσε χρυσοπράσινο ιμάτιο, υφασμένο με ασημοκλωστή. Το αγέρωχο παράστημα και η μεγαλόπρεπη θωριά της είχαν κάτι το επιβλητικό.
Έτσι, όταν ο Φίλιππος παρουσίασε στο πλήθος ένα χρυσό στεφάνι και το απόθεσε τελετουργικά στο κεφάλι της, οι παριστάμενοι θριαμβολόγησαν ώρα πολλή.
Ύστερα, ο Φίλιππος έβαλε την Ολυμπιάδα να καθίσει δίπλα του στο θρόνο. Εκείνη ένιωθε αγαλλίαση. Βασίλισσα... Επιτέλους, βασίλισσα! Η προφητεία του μαντείου έπαιρνε σάρκα και οστά. Η μέθη από το ανέβασμα στο θρόνο ήταν πολύ μεγάλη. Αισθανόταν ν' ανυψώνεται πέρα από τη μοίρα μιας κοινής θνητής, όπως ένιωθε πάνω από τη λαοθάλασσα όπου δέσποζε αυτή τη στιγμή.
Με την αίγλη της βασιλικής της πια ιδιότητας, ένιωθε απρόσιτη. Η εξουσία ήταν δυνατό κρασί, παρόμοιο με το νέκταρ, που προοριζόταν μόνον για θεούς...