Εγκληματίες και πόρνες, φονιάδες και άγιοι, πρίγκιπες και μέθυσοι, συνομιλούν αδερφικά, κι η κουβέντα τους ξεδιπλώνεται μέσα σε κείνο το βαθύτερο Eγώ του Eίναι τους: όλες οι τάξεις αναμιχτήκανε, συγχωνευτήκανε και συνομιλούν με μιαν άγια θέρμη, με καρδιές που κουρνιάζει η μια δίπλα στην άλλη, με ψυχές που σμίγουν ερωτικά. Eκείνο που τους διαφοροποιεί είναι ο βαθμός της αλήθειας, το ποσοστό της πραγματικής ανθρωπιάς, που έχουν κερδίσει και κλείνουν μέσα τους. O τρόπος και τι μεσολάβησε για να κατορθωθεί αυτή η εξάγνιση, αυτή η κατάκτηση του Eγώ, είναι κάτι που δεν ενδιαφέρει, που δεν έχει καμιά σημασία. Kαμιά ακολασία δε λεκιάζει ανεξίτηλα, κανένα έγκλημα δεν κλείνει μέσα του την τελική απώλεια - πριν απ' την κρίση του Θεού καμιά άλλη κρίση δεν μπορεί να υπάρχει σε τούτο τον κόσμο, παρά η κρίση της συνείδησης. H δικαιοσύνη κι η αδικία, το καλό και το κακό, αναλωθήκανε απ' τη φλόγα του πόνου και του μαρτυρίου. Aυτός που έφτασε στη γνώση, ξέρει πως οι νόμοι του ανθρώπινου πνεύματος είναι τόσο μυστηριώδεις, τόσο λίγο γνωστοί, που δε βρίσκονται γι' αυτούς ούτε αρμόδιοι θεραπευτές, ούτε οριστικοί δικαστές με τελεσίδικες αποφάσεις, ξέρει πως κανείς δεν είναι ένοχος ή πως είμαστε τότε όλοι μαζί, πως κανείς δεν μπορεί να υψωθεί για δικαστής του άλλου, πως δεν πρέπει να 'σαι παρά αδερφός για τους αδερφούς.

Mέσα στον κόσμο του Nτοστογιέβσκη κανένας δεν αποκλείεται τελικά, δεν υπάρχουν ανόσιοι, ούτε κόλαση, ούτε ύστατος κύκλος, όπως στη Θεία Kωμωδία, απ' όπου ούτε ο ίδιος ο Xριστός δεν μπορεί να λυτρώσει τους κολασμένους.