Στην εποχή του Φρόυντ τα πράγματα ήταν ξεκάθαρα. Το υποκείμενο, προκειμένου να εξασφαλίσειτην απόλαυσή του, παραχωρεί στον ''Αλλο του πολιτισμού, υπό τη μορφή πολιτισμικής συνύπαρξης, το πιο ζωτικό της κομμάτι. Εξ ου και το νευρωτικό σύμπτωμα, στη βάση μιας ενορμητικής αναστολής. Αλλά και στον Λακάν των Οικογενειακών συμπλεγμάτων και του Ονόματος-του-Πατέρα το σύμπτωμα προκύπτει ως απάντηση στην οιδιπόδεια φιγούρα του πανίσχυρου ''Αλλου.

Τι γίνεται όμως στην εποχή μας, όπου έχουμε ήδη απομακρυνθεί και από τον Λακάν των Ονομάτων-του-Πατέρα, του συνθώματος και της κοινής αγοράς;
Σε μια εποχή κατά πολλούς της ανυπαρξίας του ''Αλλου που απαγορεύει, ή έστω της έλλειψης συνεπούς του δομής και των κατ επίφασιν;
Υπάρχουν όντως νέα κοινωνικά συμπτώματα και ποιος είναι ο ρόλος του ''Αλλου του πολιτισμού απέναντί τους;