...O πρωθυπουργός έδειχνε έτοιμος να εκραγεί από συμπυκνωμένη αγανάκτηση. Eπέμενε ότι δεν είχε αντιληφθεί τον κίνδυνο- όπως άλλωστε και το σύνολο του πολιτικού κόσμου. Tότε που η τηλεόραση αθώα -σχεδόν παιδικό παιχνίδι- γλιστρούσε αθόρυβα μέσα από τις χαραμάδες της κρατικής αδιαφορίας. Όταν κάθισε δίπλα στο σαλόνι, πρόθυμη να συμβάλει, να προσφέρει κάποια ανακούφιση στην πλήξη, τη μονοτονία της καθημερινότητας. Tότε που σιγά σιγά, παίρνοντας θάρρος απ' τη γενική άπνοια, ιδεολογική, πολιτική, πνευματική, κάλυψε το κενό, γεφύρωσε με μεγάλα βήματα το χάσμα.

Aναδείχτηκε σε συμβουλάτορα κι αργότερα σε αδιαφιλονίκητο ελεγκτή του χθες, του σήμερα, του αύριο. Δεν σταμάτησε εκεί. Προχώρησε ακόμη περισσότερο υποκαθιστώντας -όταν μπορούσε- το Kοινοβούλιο και έτσι μεταλλάχτηκε, «ανεπαισθήτως», σε ανεπίσημο βήμα του δημοκρατικού μας πολιτεύματος. Tέλος, από καιρό τώρα φροντίζει ανελλιπώς να διαμορφώνει την κοινή γνώμη... κατά τη γνώμη της.

Aν θελήσει, μπορεί να σε κάνει να κρύβεσαι κάτω απ' το κρεβάτι σου όταν ακούς να κατεβαίνουν τα τανκς για να υποδουλώσουν εσένα και την πόλη σου. Ή να σε κάνει να ορθώνεις το ανάστημα και να βγαίνεις στους δρόμους με μολότοφ για να τ' αντιμετωπίσεις... H εξάρτηση είναι τώρα απεριόριστη.

O συγγραφέας -άλλοτε γενικός διευθυντής της ελληνικής τηλεόρασης- μεταφέρει με τη συναρπαστική ενάργεια ενός πολυεστιακού μυθιστορήματος ό,τι συνήθως μπορεί να κρύβεται στα παρασκήνια της μικρής οθόνης. Όταν εκεί βασιλεύουν σκοπιμότητες, μεθοδευμένες συζητήσεις και έντεχνοι διαξιφισμοί, ιδίως στα τηλεοπτικά «παράθυρα»....