"Περπατώ κάτω από τα πλατάνια, δρασκελίζω πηγές, αναμερίζω τις λυγαριές για να περάσω και ξαναβρίσκω πάλι σειρά πλατάνια που θροούνε στον όχτο. Σα μουσική μου φαίνεται το εναλλασσόμενο αυτό τοπίο, μια μελωδία που έρχεται και ξανάρχεται γύρα από το ίδιο μοτίβο. Κάποτε ροβολάει κανένα κοπάδι στις πλαγιές και θαρρείς τότε πως κατρακυλούν νερά στις πέτρες. Κάποτε ένα τσοπανόπουλο ξεπροβαίνει μέσα από τα πουρνάρια, ηλιοκαμένο, τρομαγμένο και σατανικό, με τρουλωμένα τα αυτιά του, με χοντρά χείλια. Και σου έρχεται να απλώσεις το χέρι, να το χώσεις μέσα στα λιγδερά μαλλιά του και να βρεις τα δύο μικρά τραγίσια κέρατα, που θα είναι εκεί σίγουρα χωμένα." Από το ταξίδι του συγγραφέα στην Πελοπόννησο.