«Η ίδια η βία είναι προϊόν του ανθρώπινου πολιτισμού, ένα αποτέλεσμα του πολιτιστικού πειράματος. Εκτελείται με βάση το εκάστοτε επίπεδο ανάπτυξης των καταστροφικών δυνάμεων. Για οπισθοδρόμηση μπορεί να μιλάει μόνο όποιος πιστεύει στην πρόοδο. Ανέκαθεν, όμως, οι άνθρωποι κατέστρεφαν και σκότωναν με ευχαρίστηση, σαν να έκαναν κάτι αυτονόητο. Ο πολιτισμός τους τους βοηθάει να δώσουν σχήμα και μορφή σ' αυτή τη δυνατότητά τους. Το πρόβλημα δεν είναι το χάσμα μεταξύ των σκοτεινών κινητήριων δυνάμεων και των υποσχέσεων του κόσμου του πολιτισμού, αλλά η αντιστοιχία μεταξύ βίας και πολιτισμού. Ο πολιτισμός δεν είναι με κανέναν τρόπο φιλειρηνικός. Είναι ο ίδιος μέρος του κακού. Στην πραγματικότητα, οι άνθρωποι ανταποκρίνονται μια χαρά στους πολιτισμούς τους. Οι τελευταίοι τούς αντικαθρεφτίζουν και αντιστοιχούν στις τάσεις τους. Εάν ο Φρόιντ είχε ζήσει μέχρι το τέλος του Β' Παγκόσμιου πολέμου, δύσκολα θα είχε αποφύγει το ερώτημα αν θα έπρεπε να επαναληφθεί ποτέ το πείραμα του πολιτισμού».