Στα διηγήματα του βιβλίου ο θάνατος είναι παρών. Δεν περιγράφεται όμως, όπως συνήθως, αποτρόπαιος, φρικτός και ανεπιθύμητος. Ζυμώνεται με τη ζωή, αγκαλιάζεται με τις απλές συνήθειες, το φαγητό, το ανοικτό ψυγείο, την αλλαγή της θερινής ώρας, ένα κομμάτι φανουρόπιτας. Συμπλέκεται με τις νότες της μουσικής. Απασφαλίζει τη γενναιοδωρία, που όλοι κρύβουμε μέσα μας, μόλις αντιληφθούμε ότι δεν είμαστε παντοτινοί. Αποτελεί την απόληξη του μοιραίου πάθους και την πιθανή διέξοδό του, αλλά και κίνηση σωτηρίας από το μαρτύριο της κατάκλισης. Είναι μια σανίδα βεβαιότητας, ένα όριο στη ζωή μας, που κλυδωνίζεται από αμφιβολίες. Με το θάνατο σαν μεσολαβητή ο αφηγητής ανακαλύπτει τους προγόνους του και τη φύση της ιδιαίτερης πατρίδας του, ενώ θρύλοι, παραδόσεις και μύθοι αποκτούν γι' αυτόν νόημα και πλουτίζουν τη γνώση του. Εν τέλει καταφέρνει να κουβεντιάσει με το ρίγος του Aδη, που τον καταδιώκει. Και μάλιστα αντιπροτείνει μια φιλική "συνομιλία", κάτω από το μεσογειακό ήλιο, όχι στα Τάρταρα αλλά στις φωτεινές εξοχές της Βόρειας Ελλάδας.