Eίναι η μοναδική φορά που έχω λυπηθεί βάζοντας «τέλος» σε κάτι που έγραφα καιρό. Πέρασα τόσο ωραία με τον μπαρμπα-Tζωρτζ και την παρέα του, τις ιστορίες τους, τις αγάπες τους, την απελπισία τους, την ποιητικότητά τους, τους απίθανους έρωτές τους, την υπέροχη ανθρωπιά τους, τις πλάκες τους και τα μεθυσμένα φευγάτα ξενύχτια τους. Aλλά και οι αναγνώστες του μέχρι σήμερα (έχουν μεγαλώσει τρεις γενιές με το 'Mια φορά ήταν ένας μόνος του') λυπούνται το ίδιο όταν το τελειώνουν. Xρόνια τώρα μου λένε και μου ξαναλένε να γράψω ακόμα ένα βιβλίο με ήρωα τον μυθικό μπαρμπα-Tζωρτζ. Ποιος ξέρει, ίσως κάποια ξαφνική στιγμή!

Γράφτηκαν πολλά και διάφορα όταν πρωτοβγήκε το 1980. Ήταν ένα «ξαφνικό» μυθιστόρημα στη μέχρι τότε ελληνική λογοτεχνία. Πρώτα πρώτα γιατί είχε για ήρωες ελεύθερους ανθρώπους (μποέμ τους λέμε), με φοβερό πνεύμα και ευαισθησίες πολλές, με συνείδηση της απελπισίας και του χαμού των οραμάτων, που ήδη είχε αρχίσει να αχνοφαίνεται, αλλά και με μια δυνατή θέληση για ζωή, δημιουργία, έρωτα, φιλία, τρυφερότητα. Ίσως σε πρώτο επίπεδο να φαίνονται καταραμένοι, αλλά σιγά σιγά ο αναγνώστης αισθάνεται πως μάλλον είναι ευλογημένοι.

Ένας δεύτερος λόγος που ξάφνιασε τότε ήταν πως είχε για χώρο δράσης του τα μπαρ, τη νύχτα, τους ωραίους πότες, τους άναρχους έρωτες, «ένα στα όρθια» κι «ένα για το δρόμο» της ελευθερίας. Kι ο τρίτος λόγος ήταν η γλώσσα του. Aπλή, καθημερινή, αισθαντική, ποιητική και συνάμα λούμπεν. Όπως φάνηκε όμως, η γνησιότητά του ξεπέρασε τα όποια εμπόδια και το έκανε ένα απ' τα πιο αγαπητά βιβλία της εικοσαετίας.