Η Σεισάχθεια λικνίζεται σαν αέρινη οπτασία και παρακινεί τον Γρηγόρη Δάρα να ελευθερωθεί απ' τους κανόνες και τους νόμους των πιθανοτήτων. Για όλα υπάρχει μια πιθανότητα και μια πιθανότητα είναι αρκετή, τον μαθαίνει.
Η Μοιράιδα χορεύει στο εσώτατο σημείο, στην ψυχή της Μάρθας Χατζηγιάννη. Αν υπάρχουν Μοίρες, τότε υπάρχουν και Νεράιδες, της φωνάζει και τη βάζει στο τιμόνι, να πλεύσει καταπώς θέλει και να διαλέξει λιμάνι.

Η Διοτίμα έρχεται τη βραδιά της νουμηνίας και σπρώχνει την Ισιδώρα Ψαθά να σπάσει το κέλυφος και να βγει στην αληθινή ζωή. Στον Πλάτωνα εμφανίζεται ως ιέρεια σοφή που δίδαξε τον ίδιο τον Σωκράτη. Όμως η πραγματικότητα είναι διαφορετική.

Η Ισιδώρα Ψαθά, η ηρωίδα αυτής της πορείας, μοιάζει ν' ακολουθεί μια προδιαγεγραμμένη διαδρομή, μέχρι που κάποτε συνειδητοποιεί ότι είναι εγκλωβισμένη σε ρόλους που της έχουν έξωθεν επιβληθεί. Κόρη, σύζυγος και μητέρα, δεν ξέρει ποια είναι στ' αλήθεια η ίδια κι όταν μέσα απ' τις εξελίξεις της ζωής «χάνει» τη μια μετά την άλλη αυτές τις ιδιότητές της, αρχίζει ν' αναζητά τον εαυτό της, αλλά, όσο ψάχνει, τόσο καταλαβαίνει πως ο εαυτός δεν είναι σαν μια χώρα συγκεκριμένη που περιμένει να εξερευνηθεί.
Γνώθι σαυτόν, είπε ο σοφός. Όμως αυτό δεν είναι πλέον αρκετό.

«Είμαι σύζυγος και μητέρα. Είμαι και κόρη και αδερφή και ανιψιά και ξαδέρφη. Είμαι και φίλη και γνωστή και κουνιάδα και νύφη. Είμαι και πολίτις του κράτους και μέλος του εκλογικού σώματος. Τυπικά, είμαι και ορθόδοξη χριστιανή.»
Όμως, κάτω απ' όλα αυτά τα λέπια, είμαι μια ουσία διάφανη και μαλακή, είμαι κάθε φορά στην πλευρά της Γης την ώρα της ανατολής, είμαι μια φωνή που βγαίνει από βαθιά και φτάνει ως πολύ μακριά και βουΐζει σαν δυνατός αέρας, κι όποιος αφουγκραστεί προσεκτικά θ' ακούσει που φωνάζει: ''Είμαι γυναίκα''. Έχω μια καρδιά που χτυπάει για ν' αγαπάει, αλλά έχω κι ένα σώμα που λαχταράει ν' αγαπηθεί.