«Εδώ κάποτε ήταν μια μεγάλη όαση, ύστερα έγινε πόλη του Σολομώντα κι ύστερα από το έτος Εγίρας 829 έγινε όαση ψυχών, ανθρώπων και αγριμιών.

Είχα μείνει έκθαμβος. Στεκόμουν και κοιτούσα τους αιώνες παρατεταγμένους στους κορινθιακούς κίονες και τους επιτάφιους ψηλούς πύργους των τριών και των πέντε ορόφων και ταξίδευα στην αιωνιότητα της γης και της ανθρωπότητας. Σταθήκαμε, λοιπόν, εκεί στα ερείπια της Ταντμόρ κι ανάψαμε μια μικρή φωτιά με ό,τι βρήκαμε γύρω μας και ό,τι είχαμε μαζί μας.

Οι πρώτες φλόγες έδιωξαν προς το Βορρά τ' αγρίμια και τη σκιά της Ζηνοβίας προς την Ανατολή, για να βρει ένα βασιλιά να πάρει εκδίκηση από τη Ρώμη. Ένιωθα στην άμμο, όπως καθόμουν, έναν παλμό που δεν ήξερα αν ήταν τα βήματα της ακολουθίας της βασίλισσας ή οι χτύποι της καρδιάς μου. Πίσω από τις πέτρες εκεί κοντά υπήρχε μια μικρή στοίβα από μαύρα-καφέ κουρέλια και θαρρώ πως, αν τα ανασήκωνα, θα έβρισκα το κουφάρι του τελευταίου κακόμοιρου δούλου της Ταντμόρ.

Ήταν το βράδυ της μεγάλης αμμοθύελλας. Μες στο σβηστό μου λυγμό, άκουσα κάποια στιγμή της προχωρημένης πια νύχτας τα πρώτα σκιρτήματα του ανέμου, στην αρχή απαλά κι ύστερα όσο περνούσε η ώρα δυνάμωναν. Από μακριά έφτανε, νόμιζα, στα αφτιά μου εκείνος ο αργόσυρτος ψαλμός μαζί με τον αέρα και κύκλωναν το μοναστήρι, εμένα και ύστερα ανέβαιναν στον ουρανό, σ' έναν ουρανό αδειανό από ουσία -τέτοια ήταν η λύπη μου-, από αγάπη, σ' έναν ουρανό που ήταν μαύρος και σιγά σιγά κιτρίνιζε από την άμμο που σηκωνόταν ψηλά, μαζί με τον ήλιο που ανέβαινε από τη Βαγδάτη.

Βγαίνοντας όμως από το σταθμό, μύρισα στον αέρα το άρωμα της Ουλέια της γεζίντισσας κι η καρδιά μου σφίχτηκε για μια ακόμα φορά».