Από το δεύτερο μισό του 19ου αιώνα με τη γενική πνευματική αφύπνιση του Ελληνισμού της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας με κέντρο πάντα την Κωνσταντινούπολη παρατηρείται η ίδρυση διαφόρων γυναικείων συλλόγων οι περισσότεροι από τους οποίους έχουν φιλόπτωχο και φιλεκπαιδευτικό χαρακτήρα. Μέσα στη γενική συλλογική κινητοποίηση της Πόλης η γυναίκα έδρασε ωθούμενη αφ’ ενός από τη φυσική ευαισθησία της και τη συναίσθηση της κοινωνικής προσφοράς και αφ’ ετέρου από τη μεγαλύτερη άνεση δράσης σε σύγκριση με τις λοιπές περιφέρειες της ελληνικής ομογένειας.

Η Κωνσταντινούπολη, στις αρχές του 20ού αιώνα, μία πόλη με συνολικό πληθυσμό 1.200.000 κατοίκων, μία ελληνική κοινότητα, τα μέλη της οποίας σύμφωνα με τους υπολογισμούς του Πατριαρχείου προσέγγιζαν τις 365.000, και περισσότερους από 500 Ελληνικούς Συλλόγους. Το βιβλίο αυτό επιχειρεί την καταγραφή των Συλλόγων αυτών, εξετάζει τα είδη τους και τους σκοπούς που επιδίωκαν οι ιδρυτές και τα μέλη τους, και αναζητεί τα αίτια που οδήγησαν στη δημιουργία τους. Προϊόν μακροχρόνιας έρευνας, αποτελεί πολύτιμο, θεμελιακό εργαλείο για οποιαδήποτε προσπάθεια προσέγγισης του εθνικού αυτού ζητήματος.