Έχω φανταστεί πολλές φορές το νεκρικό μου πρόσωπο. Μια λερωμένη ώχρα με λίγο μπλε, μια που ουδέποτε διέθετα μία μαργαριταρένια επιδερμίδα. Τα χείλη μου σε αντίστοιχους τόνους θα χάνουν τη δύναμη του σχεδίου τους, το βλέμμα μου και αυτό εξαφανισμένο καθώς τίποτα δεν θα το προκαλεί, μόνο δύο φρύδια και μια μύτη στο κατά τα άλλα μικροκαμωμένο κεφάλι θα δεσπόζουν προσδίδοντας κάποιο σχετικό μεγαλείο.
Ποιος θα μπορούσε να ταξιδέψει μέσα στις σκόνες αυτού του Φαγιούμ, φυσώντας σιγά σιγά, προκειμένου να ανακαλέσει τις λάμψεις ενός βλέμματος; Ποιος θα άγγιζε τα άψυχα πλέον χείλη, ενώ στα μάτια του θα φάνταζαν ζωντανά τα περίτεχνα και απροσδιόριστα σχήματα που έπαιρναν προκαλώντας ακόμα ένα φιλί; Κανείς δεν θα πει ότι είχα ωραία φτερά, κανείς απ αυτούς που πόθησα, φοβάμαι...

Η Αικατερίνη Λύρα, μέσα από την πρώτη της συλλογή διηγημάτων, συνθέτει έναν κόσμο εσωτερικής περιπλάνησης, αισθητικών αναφορών και παράδοξων συμβάντων, απ όπου αναδύεται εκείνο το λεπτό άρωμα της ανεπαίσθητης καθημερινής τελετουργίας που λειτουργεί σαν ερωτικό ελιξίριο στο όλο έργο της.