Το βιβλίο αποτελεί μια συγκριτική μελέτη της διαδικασίας οικοδόμησης κράτους κατά το 19ο αιώνα σε τρεις χώρες, τη Σερβία, τη Βουλγαρία και την Ελλάδα, διαδικασία η οποία αντιπαραβάλλεται με την αντίστοιχη ρουμανική εμπειρία.

Τονίζοντας σε κάθε περίπτωση τη μοναδικότητα της καθεμιάς ιστορικής διαδρομής, η συγγραφέας προσπαθεί να αναδείξει τα κοινά στοιχεία, τα κοινά διλήμματα και συχνά τις κοινές αγκυλώσεις που χαρακτήρισαν τη δύσκολη πορεία εκσυγχρονισμού σε αυτή την περιοχή της Ευρώπης.

Για χρόνια, τα Βαλκάνια δεν αποτελούσαν αντικείμενο μελέτης της πολιτικής επιστήμης. Οι διαφορές στις ιστορικές διαδρομές υπερτονίστηκαν και κάλυψαν τα κοινά στοιχεία, τις ομοιότητες και τις κανονικότητες.

Σήμερα, δώδεκα χρόνια μετά το τέλος του Ψυχρού Πολέμου, αξίζει περισσότερο από ποτέ να εξεταστεί η Βαλκανική ως μια περιφέρεια της Ευρώπης με κοινό παρελθόν και κοινό μέλλον. Σημείο συνάντησης των αυτοκρατοριών, των λαών και των θρησκειών, τόπος ανταλλαγών και αλληλεπιδράσεων χωρίς ποτέ να φτάσει σε μια σύνθεση, για αιώνες η περιοχή ζει σε μια κατάσταση διαρκών συγκρούσεων, που έθρεψαν το μύθο της «βαλκανιοποίησης».

Το βιβλίο αυτό επιχειρεί να σκιαγραφήσει την περιπέτεια της οικοδόμησης των βαλκανικών κρατών - προϊόντα του εθνικισμού αλλά και «τροφοδότες» του. Παράλληλα, παρακολουθεί την ιδιαίτερη πορεία εκσυγχρονισμού που θα ακολουθήσει καθένα από τα βαλκανικά κράτη και τον ξεχωριστό τρόπο με τον οποίο κάθε κράτος θα αντιμετωπίσει τα προβλήματα της ανάπτυξης και της υπέρβασης των «αγκυλώσεων» της παράδοσης.