Τα ''Φτερά της αθωότητας'', το πρώτο μυθιστόρημα της Ελευθερίας Λιαρούτσου, μας μεταφέρει στην κρητική επαρχία του Μεσοπολέμου. Μέσα από τα ξέγνοιαστα εφηβικά μάτια της Τασίας, παρακολουθούμε τη ζωή σ' ένα μικρό χωριό της μεγαλονήσου, όπου κυριαρχεί το αρχοντικό της Χατζηδουκάκαινας. Οι μορφές του Μανώλη Καπετανάκη (καπετάν-Μανώλη, μυστικού καρπού νεανικού αμαρτήματος της αρχόντισσας ανομολόγητου και στον ίδιο μέχρι την εγκατάστασή του στο χωριό), αλλά και της Ρήνης που είναι στη δούλεψη της αρχόντισσας, αποδεικνύονται καθοριστικές για τη διαμόρφωση του χαρακτήρα της Τασίας.

Στη σκοτεινή δεκαετία του 1930, η ηρωίδα -παντρεμένη πια- θα κατέβει στην πόλη. Μέσα από την περιγραφή της προσωπικής της ζωής, γινόμαστε κοινωνοί των γεγονότων που σημάδεψαν μια εξαιρετικά ταραγμένη εποχή: Των αγωνιών και των δυσκολιών μιας γενιάς που γεννήθηκε και μεγάλωσε στ' αποκαΐδια του Μεγάλου Πολέμου, συμφιλιώθηκε με την αγωνία του Μεσοπολέμου, πληγώθηκε από τα γερμανικά μυδράλια, βούρκωσε στα χρόνια του Εμφυλίου.

Στην καλογυαλισμένη της όψη, η Ιστορία προβάλει τα ένδοξα πεδία των μαχών, τους παρασημοφορημένους ήρωες και τα λάφυρα της νίκης. Η θαμπή πλευρά της, είναι η καθημερινή ζωή της Τασίας, του Μανώλη, της Ρήνης, του Αντώνη, της Μαντώς.

Ηθογραφικό, ιστορικό και παράλληλα ερωτικό το μυθιστόρημα της Ελευθερίας Λιαρούτσου πλέκει το φανταστικό με το πραγματικό, ακροβατώντας μεταξύ Ιστορίας και μύθου. Τα ηθογραφικά και λαογραφικά στοιχεία που παραθέτει για τη ζωή στην ύπαιθρο και τα αστικά κέντρα της Κρήτης στο πρώτο μισό του εικοστού αιώνα, η κοινωνική διάρθρωση της κρητικής οικογένειας, οι ψυχολογικές διαθέσεις και οι πνευματικές ανησυχίες των νεαρών κοριτσιών της καθυστερημένης ελληνικής επαρχίας, αποτελούν μερικά μόνο από τα ψήγματα αλήθειας που πλέχτηκαν μαζί με το μύθο.