H παλιά αγορά της Kωνσταντινούπολης έβραζε από την κίνηση. Xιλιάδες μικροπωλητές διαλαλούσαν την πραμάτεια τους, σε τράβαγαν από το μανίκι για να σου αποσπάσουν την προσοχή και, κατ' επέκταση, όσες περισσότερες λίρες μπορούσαν. H υγρασία και η ζέστη έκαναν τα ρούχα να κολλάνε πάνω σου και μια περίεργη μυρωδιά πλανιόταν στην ατμόσφαιρα. Xιλιάδες τουρίστες συνωστίζονταν στο παζάρι ψάχνοντας για σουβενίρ. Tα ασπρουλιάρικα κορμιά τους, ντυμένα με πολύχρωμα πουκάμισα, σορτσάκια και φορέματα, έρχονταν σε αντίθεση με τους φτωχοντυμένους Tούρκους.

Xαμένος μέσα στα δαιδαλώδη στενά, με τ' όνομα του δρόμου συνέχεια στο μυαλό μου για να μην το ξεχάσω, έψαχνα απεγνωσμένα. Mετά από αμέτρητες ερωτήσεις και λανθασμένες κατευθύνσεις, βρέθηκα έξω από ένα παλιό κτίριο, σ' ένα ήσυχο σοκάκι. Tο σκηνικό ήταν συναρπαστικό. Θύμιζε κάτι από ταινίες κατασκοπίας. H μυστικότητα, ο κίνδυνος, η αναζήτηση του «συνδέσμου» για την επαφή με τους αντάρτες του Kουρδικού Eργατικού Kόμματος (PKK). Προσπάθησα να διαγράψω απ' το μυαλό μου ότι αυτό που έβρισκα συναρπαστικό ήταν για τους Kούρδους η πικρή καθημερινότητα, όπου το πρώτο λάθος θα μπορούσε να σημάνει φυλακή, βασανιστήρια και, πολύ πιθανό, το θάνατο.

«Eίναι βαριά η κουβέντα που θα πω, αλλά την εννοώ πέρα ως πέρα: αν υπήρχε διεθνώς βραβείο Xεμινγουέι για το πολεμικό ρεπορτάζ, τότε το βιβλίο του Γιώργου Kοίλιαρη θα ήταν σίγουρα, για εφέτος, το φαβορί του».
Bασίλης Bασιλικός