Σιωπηλός και απόμακρος ο όμορφος αρχιληστής, περιδιάβαζε τα πευκόφυτα μονοπάτια της Πεντέλης, ενώ μαύρα σύννεφα θόλωνα τη σκέψη του. Ξάφνου, μια οπτασία σαλεύει το λογικό του. «Δεν θέλω λύτρα, δεν αξίζουν πια για μένα οι θησαυροί του κόσμου. Ένα ποθώ πια στη ζωή μου. Να πέσω στα πόδια σου και να προσκυνήσω την ομορφιά σου!» ομολόγησε το ασίγαστο ερωτικό του πάθος.

Η Δούκισσα, όμορφη σαν νεραϊδογέννητη από το ρόδινο φως του δειλινού, στάθηκε για μια στιγμή αμίλητη, μαγεμένη, νιώθοντας μια παράξενη αγαλλίαση. Κατόπιν, με αργά βήματα έφτασε στο Καστέλο της Ροδοδάφνης κι έσπρωξε τη βαριά σιδερένια πόρτα, ενώ εκείνος απόμεινε πίσω, άγρυπνος φρουρός του έρωτά της· στο μεταίχμιο ζωής και θανάτου.