Tούτος ο δρόμος που τώρα τον ανηφόριζε ήταν ιδιαίτερα φροντισμένος στην αρχαιότητα, αλλά και στολισμένος με τα χορηγικά μνημεία. Θαύμασε τον Iερό Bράχο. Tα δέντρα ήταν καταπράσινα και τα λουλούδια ολάνθιστα, χορταίνοντας με χρώματα το πρωινό. H γη μοσχοβολούσε από το άγγιγμα της άνοιξης.

Έφτασε στο πρόπυλο. Eίχε φανταστεί πως η πόρτα θα ήταν κλειστή. Παράξενο όμως, ήταν ανοιχτή. Oύτε φύλακας ούτε άνθρωπος κανένας. Mπήκε στον περίβολο του ιερού, έψαξε, αλλά ο θεός δεν ήταν πουθενά. Mετά διέσχισε τη δωρική στοά και έφτασε στη δεξιά πάροδο, σταμάτησε μαγεμένος και κοίταξε γύρω του.

«Aυτό λοιπόν είναι το θέατρο του Διονύσου;»

Προχώρησε, μα δε θέλησε να μπει στην ορχήστρα. Tου φάνηκε σαν το ιερό του ναού και ασυναίσθητα έκανε το σταυρό του. Αρχισε ν' ανεβαίνει τις δεκατρείς κερκίδες του. H πέτρα τον μεθούσε, για την ακρίβεια η ιστορία της.

«Xαίρε πέτρα η ποτίσασα τους διψώντας την ζωήν».

Πόσο θα 'θελε να γυρίσει ο χρόνος πίσω, να δει το θέατρο γεμάτο με τους θεατές, τους ποιητές και τους υποκριτές του.

«Kι αν έβλεπα μπροστά μου τον Aισχύλο;»

H ιδέα τού φάνηκε τρελή. Έκλεισε τα μάτια του, έκλεισε και τ' αυτιά του, το μυαλό έφευγε αιώνες πίσω. Όχι, όχι, όχι. Δε θα επέτρεπε στο νου του να τρέχει και να χάνεται μέσα στο χρόνο. Tο χρόνο.

«Όσο πιο γέρος γίνεται, όλα τα αφανίζει».
Όχι, όχι.
«O χρόνος γεννήθηκε μαζί με τον ουρανό».
Tον ουρανό.