Αναμφίβολα η τελευταία πράξη στο πιο περίτεχνο παιχνίδι εξουσίας που γνώρισε ποτέ ο τόπος παίχτηκε στις 9 Μαρτίου 1985 σε βάρος του τότε Προέδρου της Δημοκρατίας Κωνσταντίνου Καραμανλή.

Οι δύο προηγούμενες περιπτώσεις που οδήγησαν σε ισάριθμες παραιτήσεις του -η αποστασία των «δεκαπέντε» της ΕΡΕ το 1958 και η διαφωνία του για το βασιλικό ταξίδι στο Λονδίνο το 1963, μεθοδευμένες κι αυτές από ξένους και εγχώριους αντιπάλους του -ωχριούν μπροστά στον ασύλληπτης εμπνεύσεως ελιγμό του Ανδρέα Παπανδρέου: Να στηρίξει και να επιτύχει την εκλογική επικράτηση του ΠΑΣΟΚ το 1985 αποκλειστικά και μόνο στην ανατροπή του ρυθμιστή του πολιτεύματος. Με την αιφνιδιαστική κίνησή του (την ονόμασε «ρήξη με τη Δεξιά») κατόρθωσε, αναρριπίζοντας αντιδεξιά σύνδρομα του παρελθόντος, να επανασυσπειρώσει, μέσα σε ελάχιστα εικοσιτετράωρα, τους αποθαρρημένους, έτοιμους να διαρρεύσουν οπαδούς του, να προσελκύσει στρατιές ψηφοφόρων της Αριστεράς, να επισπεύσει και να κερδίσει με σημαντική διαφορά τις εκλογές και, τέλος, να αποκτήσει ο ίδιος τον απόλυτο έλεγχο των εξελίξεων στην Ελλάδα για τα επόμενα τέσσερα χρόνια. Στην πολιτική αυτά τα πράγματα δεν γίνονται ούτε μόνα τους ούτε τυχαία. Για να επιτευχθούν, χρειάζονται και καλή προετοιμασία και σχέδιο επίσης καλά συγκροτημένο, το οποίο, στην περίπτωση για την οποία μιλάμε, πέρα από την εξασφάλιση της εξουσίας, προεξοφλούσε και την αλλαγή της μορφής του πολιτεύματος, με δραστικό περιορισμό των αρμοδιοτήτων του αρχηγού του κράτους. Σε σημείο ώστε η προεδρευόμενη δημοκρατία να καταλήξει σχεδόν «ανεπαισθήτως» σε «πρωθυπουργική».

Ο συγγραφέας του δοκιμίου, επί εννέα χρόνια αρμόδιος σε ζητήματα Τύπου, δίπλα στον Κωνσταντίνο Καραμανλή, καταθέτει όσα γνωρίζει για τις μεταπτώσεις αλλά και τα εμπόδια που παρενεβλήθησαν στην πορεία του Μακεδόνα πολιτικού. Τόσο κατά τη διάρκεια της συμμετοχής του στα κοινά, όσο και στην περίοδο της απουσίας του από τον δημόσιο βίο της χώρας.