Οι ήρωες μιας ιστορίας είναι παράξενοι τύποι. Υπάρχουν και δεν υπάρχουν. Σίγουρα πάντως δεν μπορείς να τους συναντήσεις στο δρόμο, εκτός και αν γράψεις για μια πραγματική υπόθεση. Ο Αλέξης, η Βένια, ο Δημήτρης, ο Ρούσσος, η Λουίζα και όλοι οι υπόλοιποι ζουν σε έναν φανταστικό, επινοημένο κόσμο, αλλά διεκδικούν από ένα κομμάτι του δημιουργού τους στην προσπάθειά τους να μοιάζουν αληθινοί, ζωντανοί. Ο Αλέξης είναι ένας επιτυχημένος άνθρωπος ή τουλάχιστον έτσι νομίζει.

Τα άρθρα του και τα ρεπορτάζ του στην εφημερίδα όπου εργάζεται έχουν αυξήσει τις πωλήσεις και έχουν αναγκάσει φίλους και εχθρούς να τον υπολογίζουν, μόνο που εκείνος γράφει ψέμματα, συνειδητά. Πάντοτε θεωρούσα ότι η είδηση είναι ένα παράξενο πράγμα όπως ακριβώς και οι ήρωες μιας ιστορίας, ίσως γι’ αυτό έγινα δημοσιογράφος και βέβαια γι’ αυτό επέλεξα ο πρωταγωνιστής της πρώτης μου μεγάλης αφήγησης να είναι δημοσιογράφος, ήταν πιο βολικό.

Η αλήθεια είναι ότι αφορμή για να γράψω την ιστορία στάθηκε η αποκάλυψη ότι ένας ρεπόρτερ των Νιου Γιορκ Τάιμς, ο Τζέισον Μπλερ, κατασκεύαζε τα ρεπορτάζ του. Από εκεί και έπειτα ο δρόμος είχε ανοίξει. Βέβαια πάντοτε κάποιος δημοσιογράφος επινοούσε τα ρεπορτάζ του και πάντοτε κάποιος έκανε αυτό το επάγγελμα γιατί δεν θα μπορούσε να ζήσει ως συγγραφέας. Πολλές από τις ειδήσεις που αναφέρονται είναι πραγματικές, όχι όμως και τα πρόσωπα της υπόθεσης. Δεν υπάρχουν! Υπάρχουν μόνο οι σκέψεις τους για το τι είναι αλήθεια και τι ψέμα. Εγώ, απλώς αναρωτήθηκα εάν ένοιωθαν τύψεις, όπως ο Αλέξης. Μερικά πράγματα πρέπει να καταγράφονται όταν πυκνώνουν τα βήματα στην πόρτα και όταν τα πρόσωπα θέλουν να γίνουν πρωταγωνιστές, να μιλήσουν, να ζήσουν σαν πραγματικοί άνθρωποι, να βγουν από το μυαλό και να μοιραστούν τις σκέψεις τους. Να κολυμπήσουν κάτω από το νερό, όπως έλεγε ο Φιτζέραλντ, κρατώντας την αναπνοή τους.