Η Βασιλική Ράλλη είναι ένα από τα «βλαστάρια του ξεριζωμένου δέντρου της Ρωμιοσύνης της Μικράς Ασίας», όπως η ίδια λέει. Κόρη μιας προσφυγοπούλας από το Μοσχονήσι της Μικράς Ασίας, αποτελεί άλλη μια γυναίκα που, αν και ζει στη Μυτιλήνη, ονομάζει πατρίδα της τον «χαμένο παράδεισο που έχει βιώσει μέσα της από τις μνήμες των δικών της ανθρώπων και των άλλων Μικρασιατών προσφύγων».

«Στα παιδικά μου χρόνια δεν θυμάμαι ν' άκουγα εγώ παραμύθια με ήρωες σταχτοπούτες και κοκκινοσκουφίτσες. Ακουγα αληθινές ιστορίες, γεγονότα αναμφισβήτητα, γεμάτα πόνο και δάκρυα! Από την παιδική μου ηλικία ένα από τα γλυκύτερα όνειρά μου ήταν να επισκεφθώ την χαμένη πατρίδα μου», όπως χαρακτηριστικά λέει. Κάποια στιγμή εκπληρώνει το παιδικό της όνειρο. Ταξιδεύει στο Μοσχονήσι και τότε τα συναισθήματα που τη συγκλονίζουν γίνονται υλικό για μια συγκινητική καταγραφή των όσων αντικρίζει εκεί. Αυτό το ξεχωριστά ανθρώπινο οδοιπορικό βρίσκεται αποτυπωμένο σε τούτο εδώ το βιβλίο. Οι εκκλησίες, τα ερημωμένα μοναστήρια, οι φυσικές ομορφιές του Μοσχονησιού, μπερδεύονται στο παρόν με την ιστορία του παρελθόντος και δίνουν εν τέλει μια Μαρτυρία ξεχωριστή για έναν τόπο ξεχωριστό για τον Ελληνισμό της Ανατολής.

Στο δεύτερο μέρος του βιβλίου, τέσσερις ιδιαίτερες ιστορίες ανθρώπινου ξεριζωμού, ζωντανές σαν ρεπορτάζ αλλά και γλαφυρές σαν διηγήματα, έρχονται να συμπληρώσουν το παζλ από τις μνήμες που έτσι κι αλλιώς φέρουν μέσα τους άνθρωποι που ζουν στα νησιά του Ανατολικού Αιγαίου και που σιωπηλά τις ζωντανεύουν μέσα τους στο παρόν.