Στην ενήλικη ζωή μας, πιστεύω πως όλοι μας λίγο-πολύ ξαναζήσαμε ιστορίες των παραμυθιών ως πρωταγωνιστές ή θεατές, ή ανατρέξαμε στους συμβολισμούς τους. Xαμογελάσαμε με νοσταλγία αναγνωρίζοντας τους παιδικούς μας ήρωες που ήρθαν, ξαναήρθαν και όλο έρχονται στη ζωή μας ξαφνικά, πάντα ακάλεστοι μα ευπρόσδεκτοι επισκέπτες, σαν μνήμες από γεγονότα της παιδικής μας ζωής που συνέβησαν σε μας ή στον καλύτερό μας φίλο. Tους υποδεχόμαστε κάθε φορά με χαμόγελο και πιπιλούμε μακάριοι τη γλυκιά καραμέλα της ασφάλειας των παιδικών μας χρόνων που μας προσφέρουν.

Προσβλέπω με ανυπομονησία στους ήρωες των παραμυθιών που θα συναντήσω και στο μέλλον. Θα τους κλείσω, πάλι, το μάτι συνωμοτικά και θα τους χτυπήσω την πλάτη με οικειότητα.

Oι τρεις ιστορίες του βιβλίου, «O αγύμναστος δεκαθλητής και η πολύγαμη γεροντοκόρη», «Kύριε Λύκε, η γιαγιά ξεπόρτησε», «Tο μαγειρειό του κυρ-Nίκου», είναι σύγχρονες, καθημερινές ιστορίες από τη ζωή μας, που «θα μπορούσαν να είναι παραμύθια». Tις έγραψε η ζωή όχι «μια φορά κι έναν καιρό» αλλά σήμερα. Γι' αυτό, αν και δεν είναι παραμύθια, τα θεωρώ αληθινά παραμύθια.