Σ’ αυτή την πατρίδα γεννήθηκε, μεγάλωσε και ανδρώθηκε ο Θωμάς. Το κορμί και η ψυχή του δέθηκε άρρηκτα με τα πανύψηλα, άγρια βουνά και τους εντυπωσιακούς βράχους της. Μέσα στα λαγούμια της έζησε και έμαθε να αγαπάει χωρίς φραγμούς. Όσο πατάει τη γη της Καππαδοκίας αντλεί δυνάμεις πνευματικές και αγάπη, που τις προσφέρει με πάθος και ανιδιοτέλεια, Έτσι γίνεται αρωγός υπερβατικών καταστάσεων και θαυμάτων, "Η καιγόμενη λίθος" του δίνει δύναμη. Το "Τάλιθα κούμι" τον επικοινωνεί με το υπέρτατο ΟΝ, "Η Παναγιά των απελπισμένων" γίνεται ο μέντορας και χορηγός του. Όμως τα γεγονότα, σαν τεράστιος ποταμός τον παίρνουν και τον πηγαίνουν πρόσφυγα στην Ελλάδα, το 1924.

Δεν πατάει πλέον την γη της Καππαδοκίας και η μνήμη του χάνεται. Η αλυσίδα της ζωής του σπάζει και πολλοί κρίκοι της σκορπίζουν στα απύθμενα βάθη της ψυχής του. Δέχεται τα πάντα με στωικότητα και γαλήνη. Το πεπρωμένο. Το κισμέτ. Του το επιβάλει η ανατολίτικη φύση του. Όμως, η Ελληνικά καταγωγή και ιδιοσυγκρασία του, που περιέχει την Αριστοτελική αιτιότητα, δεν μπορεί να δεχτεί αποτελέσματα χωρίς αιτίες, Γνωρίζει, ότι τίποτα δεν μπορεί να γίνει από το τίποτα, Τίποτα δεν γεννιέται από το μηδέν. Ψάχνει τον χαμένο εαυτόν του. Τα όνειρα του τον βοηθούν, να βρει τη χαμένη μνήμη του και η ψυχή ίου επιστρέφει εκεί που ανήκει. Στην σκληροτράχηλη, μοναχική, άγρια Καππαδοκία, Στο "Λίκνο των Αγίων". Και αυτό γιατί... Οι ψυχές δεν έχουν σύνορα!