Την παρούσα μελέτη απασχολεί η διακινδύνευση και η επακόλουθη ανάγκη προστασίας του επενδυτή ως αποδέκτη επενδυτικών υπηρεσιών που προσφέρονται στη δευτερογενή κεφαλαιαγορά από εξειδικευμένες διαμεσολαβητικές επιχειρήσεις επενδύσεων, γνωστές στη χώρα μας με το ακρωνύμιο ΕΠΕΥ. Έναν δε από τους «ακρογωνιαίους λίθους» της οικείας προστασίας αποτελούν οι υποχρεώσεις επαγγελματικής δεοντολογίας των εν λόγω επιχειρήσεων που θεσπίσθηκαν αρχικά από την Οδηγία 93/22/ΕΟΚ και πιο πρόσφατα από την Οδηγία 2004/39/ΕΚ.

Στο Γενικό Μέρος της μελέτης επιχειρείται να διερευνηθούν τα οικονομικά και συστηματικά θεμέλια της προστασίας του επενδυτή και η συστηματική σχέση των υποχρεώσεων δεοντολογίας που βαρύνουν τις επιχειρήσεις επενδύσεων με συγγενείς κατηγορίες υποχρεώσεων, οι οποίες απορρεέουν από το κοινοτικό, αλλά και από το εθνικό δίκαιο. Η αναγωγή στο εθνικό Σύνταγμα δίνει εδώ την αφορμή για έναν ακριβέστερο προσδιορισμό της φύσης και των ορίων της κοινοτικής κανονιστικής δράσης και προσφέρει σε όλα τα κρατικά όργανα (νομοθέτη, διοίκηση, δικαστήρια) το έρεισμα για την αποκατάσταση κάθε σημαντικού ελλείμματος προστασίας (συμπεριλαμβανομένης της δυνατότητας αυτοπροστασίας) του ατόμου στο στίβο των αγοραίων διακινδυνεύσεων.

Στο Ειδικό Μέρος προσεγγίζονται ερμηνευτικά οι επί μέρους αρχές επαγγελματικής δεοντολογίας που θεσπίζονται από την ισχύουσα σήμερα Οδηγία για τις αγορές χρηματοπιστωτικών μέσων (Οδηγία 2004/39/ΕΚ) σε συσχετισμό με τους ειδικότερους κανόνες δεοντολογίας που εισάγονται από την εκτελεστική της Οδηγία 2006/73/ΕΚ.