Το όνομά μου είναι Έλλη. Γεννήθηκα στη Σμύρνη το 1904. Η μάνα μου πέθανε την ώρα που με έφερνε στον κόσμο. Μόλις είχε κλείσει τα δεκαεφτά της χρόνια. Η νταντά μου, η Κοκόνα, έλεγε πως της έμοιαζα. Αμπαρωμένη στο δωμάτιό μου, μακριά από βλέμματα, πάσχιζα να βρω ομοιότητες συγκρίνοντας την εικόνα του καθρέφτη μου με τις κιτρινισμένες φωτογραφίες της. Μέσα στα μάτια της διέκρινα τη θλίψη του φεγγαριού και τη σκιά του θανάτου να παραμονεύει. Οι ατίθασες μπούκλες της, ξεφεύγοντας από την αυστηρή χωρίστρα των μαλλιών, μαρτυρούσαν τη χαμένη παιδικότητά της.

Συχνά στεκόταν όρθια, αγέλαστη, με το κεφάλι γερτό ελαφρά στο πλάι. Φορούσε μακριά φουστάνια με λευκές δαντέλες στον ποδόγυρο και μυτερά παπούτσια που δέναν στον αστράγαλο. Τα χέρια της, ακουμπισμένα αδέξια στους γοφούς, φανέρωναν κάποια αμηχανία. Εκείνη ακριβώς τη στιγμή την έβγαζα από την δύσκολη θέση. Τρύπωνα στη φωτογραφία, ακουμπούσα την παλάμη της πάνω στο κεφάλι μου και χαρίζαμε στο φακό ένα χαμόγελο ευτυχίας.