Κρατάμε κάτι σφιχτά στα χέρια μας, στο ένα την τσάντα, κρατιόμαστε όμως και μεταξύ μας οι τρεις συμμαθήτριες και φιλενάδες και γελάμε στο φακό.
Περπατάμε στο δρόμο γυρίζοντας απ' το σχολείο, μάλλον το Γυμνάσιο, όπου είχαμε μόλις εισαχθεί -γιατί φοράμε μαύρες ποδιές με άσπρους γιακάδες.
Είναι φωτογραφία ενσταντανέ, όπως τη λέγαμε.
Τρία κοριτσάκια κοντούλικα, με κοτσιδούλες, η Νινέττα στη μέση προτείνοντας το λαμπερό προσωπάκι της με τεράστιο χαμόγελο.
Φοράει ένα παλτουδάκι που δένει μπροστά σταυρωτά, φαίνεται λίγο ο λευκός γιακάς της μαύρης ποδιάς της. Δίπλα της εγώ με μια καμπαρντίνα ανοιχτή μπροστά, κι η άλλη συμμαθήτρια... αλήθεια, πώς τη λέγανε;

Πώς γλυκαίνουν οι τσουκνίδες; Πώς ζωντανεύουν οι αναμνήσεις;
Μέσα από τις κιτρινισμένες φωτογραφίες μιας οικογένειας περνούν σκηνές μιας ολόκληρης εποχής του περασμένου αιώνα, σαν ενσταντανέ, αφήνοντας όπως κι η ίδια η ζωή, μια γλυκόπικρη γεύση...